بدشکی های صورت به دلیل روش های جراحی سوزاننده به مدت طولانی چالشی برای جراح (بازسازی کننده) و متخصص پروتز بوده است. پیشرفت در روش های جراحی میکرووسکولار با استفاده از پیوندهای ترکیبی وسکولاریزه بیشتر زمانی تجویز می شوند که منبع خونی به ناحیه پیوند به شدت دچار مشکل شده باشد یا این که بستر ناحیه پذیرنده پیوند اسکار داشته باشد. شایع ترین مشکل مربوط به بیماران مبتلا به سرطان است که تحت رادیوتراپی قرار گرفته یا این که آناتومی استخوانی فک آن ها نوع E است. استفاده از پیوندهای وسکولاریزه کرست ایلیاک در بازسازی مندیبل  برای ایمپلنت شیوع زیادی پیدا کرده چرا که این ناحیه می تواند تأمین کننده حجم زیادی استخوان کورتیکوکنسلوس با کلانتور مطلوب باشد.

پیوند میکرووسکولار ایلیوم شامل بخشی از عضلات ایلیا کوس و گلتئوس، سطح قدامی و مدیال کرست ایلیاک و سیر کامفلکس شریان عمقی ایلیاک و وریدهای مختلف است. اخیراً فیبولا به عنوان بهترین گزینه برای انتقال بافت آزاد در بسیاری از بخش های بازسازی در ماگزیلا و مندیبل برای ترمیم نقایص ترکیبی مورد توجه قرار گرفته است. طرفداران این قضیه گزاشی از ضخامت بیشتر استخوان کورتیکال میزان ماندگاری بالای ایمپلنت ارائه کردند. به کارگیری ایمپلنت های اسئواینتگریت شده در این پیوندها به شکل قابل توجهی نتیجه بازسازی با پروتز را بهبود می بخشد.

در مقایسه با پیوندهای استخوانی آزاد فاقد رگ امکان انتقال موفقیت آمیز استخوان با جراحی میکرووسکولار بدون نکروز استخوان ترابکولار یا کورتیکال میسر است. بنابراین مزیت پیوند استخوان وسکولاریزه حفظ فانکشن فیزیولوژیک طبیعی است. پتانسیل بهبود یافته برای یکپارچه شدن یک پیوند استخوان وسکولاریزه، استفاده از آن در نواحی با مشکلات شدید (مثل نواحی که قبلاً تحت رادیوتراپی بوده اند) را توجیه می کند. موفقیت ایمپلنت هایی که در پیوندهای وسکولاریزه التیام یافته (در بازسازی مندیبل) جایگذاری شده اند مشابه میزان موفقیت آن ها در مناطقی است که پیوند دریافت نکرده اند.

مطالب مرتبط:

زمان ترمیم پیوند استخوان