استخوان سازی مجدد به روش هدایت شده در زمان کاشت ایمپلنت هم در آزمون های جانوری و هم انسانی به صورت موفقیت آمیز گزارش شده است. این روند وقتی که GBR تنها برای عرض است نه هم عرض و هم ارتفاع، ریسک کمتری دارد. اوستئوتومی محل ایمپلنت نسبت به علامت مشخصه مقابل آماده سازی می شود (زمانی که ممکن باشد) و جرم استخوان از طریق مته ها برداشته می شود. طول ایمپلنت نیازی نیست که به اندازه استئوتومی عمیق باشد اما عمق اضافه امکان برداشت استخوان را فراهم می آورد. در صورت نیاز باید پیوند استخوان صورت گیرد.

سوراخ ها در استخوان قشری دیستال نسبت به ایمپلنت (مستقیماً روی استخوان جانبی دست نخورده نیست)، اتو گرافت، لایه دوم DFDBبا 30%، FDB با 70%، PRP و رأس پیوند با یک BM همراه با بستن اولیه بافت نرم پوشانده می شوند. دشوار ترین بخش GBR در زمان واردسازی ایمپلنت تضمین این است که ایمپلنت برای پروتز بدون لطمه دیدن قرار گرفته و به صورت کامی (زبانی) تر یا زاویه دار قرار نگرفته که با استخوان میزبانی بیشتری درگیری شود. موقعیت ایمپلنت نباید آسیب ببیند تا موقعیت پیوند استخوان را یا میزان انسجام و تلفیق استخوانی را بهبود بخشد. ایمپلنت ها برای پروتز مفید هستند نه پیوند استخوان. وقتی ایمپلنت نمی تواند در موقعیت صحیح (در هر سه بعد ) به خاطر استخوان میزان ناکافی وارد شود، تنها پیوند استخوان باید انجام شود. تنها پس از بلوغ پیوند استخوان می تواند قرار داده شود.

باید اشاره شود که در مناطق قدامی تر دهان، روند GBR (با ماتریکس درمی غیر سلولی) روی صفحه لبی هر جا که ضخامتش کمتر از 1/5mm است استفاده می شود. این امر ریسک از دست رفتن استخوان در سمت وجهی را که سبب تو رفتگی یا بیرون زدگی بافت نرم در بخش گردنی تاج ایمپلنت می شود کاهش می دهد.

مطالب مرتبط:

نگهداری ایمپلنت

تاریخچه ایمپلنت و کاشت آن در استخوان