استفاده از در طول مراحل قبل از جایگذاری ایمپلنت و درمانهای پروتزی اهمیت بسیاری دارد. کاربرد کست های تشخیصی یا مدل های مطالعه ای در تمام شاخه های علم دندانپزشکی و بخصوص در ایمپلنت های مورد استفاده در دندانپزشکی، از اهمیت بالایی برخوردار است. 

هنگامی که مراحل پیش از جایگذاری ایمپلنت با موفقیت انجام شده باشد، لازم است که قرار دادن ایمپلنت هدایت شده توسط پروتز با محدودیت های آناتومیک، منطبق باشد. همچنین، ممکن است لازم باشد برای سازگاری با این محدودیت ها در طرح درمان اصلی تغییراتی داده شود. این نیازها را می توان با استفاده از راهنماهای دقیق جراحی برآورده کرد. در سال های اخیر، راهنماهای پیشرفته ای برای دست یابی یک جایگذاری دقیق و قابل پیش بینی، ساخته شده اند.  به بررسی اجزای ضروری مرحله تشخیص، می پردازیم که چگونه قرار دادن ایمپلنت با استفاده از راهنمای جراحی، می تواند به محدودیت های آناتومیکی غلبه کند.

بسیاری از بیماران، تعدادی از دندان های خود را سال ها پیش از دست داده اند. ترکیب پیشرفت تحلیل استخوانی تغییراتی که در سیستم دندانی به دنبال از دست دادن تعدادی از دندان ها رخ داده، در مقایسه با درمان های سنتی پروتزی، تعداد فاکتورهای مداخله گر طی روند بازسازی سیستم دندانی را افزایش می دهد.

دندانپزشک، پروتز نهایی، تعداد و موقعیت ایده آل و انتخابی محل های قرار گیری اباتمنت ها و طرح اکلوزال را قبل از عمل جراحی انتخاب می کند. 90% دندانپزشکان شاغل در ایالات متحده از سیستم کار گروهی برای قرار دادن ایمپلنت در بیماران نیازمند درمان، استفاده می کنند. کست های تشخیصی دندانپزشک را قادر می سازند تا بدون نیاز به حضور بیمار به بررسی معیار های مختلف پروتزی بپردازد. و با استفاده از کست های تشخیصی کار دندانپزشک به خوبی انجام خواهد شد.

مطالب مرتبط: