رادیوگرافی های پانورامیک یا پری آپیکال برا ی تعیین تراکم استخوان چندان مفید نیستند چون کورتیکال پلیت طرفی گاهی تراکم استخوان ترابکولار را مبهم و غیر قابل  تشخیص می کند.

سی تی تصاویری محوری (آگزیال) از آناتومی بیمار در امتداد محور طولی بدن تهیه می کند. هر تصویر محوری سی تی 260 هزار پیکسل داشته و هر پیکسل یک شماره سی تی دارد (واحد هانسفیلد) که با تراکم بافت های موجود در وسط آن پیکسل ارتباط دارد. هر چه عدد سی تی بالاتر باشد بافت متراکم تر است.

اسکنرهای مدرن تر سی تی می توانند شیء مورد نظر را با ابعادی کمتر از 0/5 میلیمتر مقطع بزنند. به علاوه نرم افزاری در دسترس است که به طور الکترونیکی ایمپلنت را روی سی تی اسکن قرار داده و عدد هانسفیلد را در تماس با ایمپلنت ارزیابی می کند. در یک مطالعه آینده نگر روی تصاویر سی تی اسکن از بیمارانی که کاندید دریافت ایمپلنت بودند،  میش ارتباطی میان واحدهای هانسفیلد و تراکم در زمان جراحی پیدا کردند. طبقه بندی تراکم استخوان میش را می توان روی تصاویر سی تی با توجه به ارتباط آن با دامنه واحدهای هانسفیلد ارزیابی کرد. مشاهده شد که استخوان بسیار نرم بعد از ایمتریالیزه کردن تعدادی پیوند استخوان 50 تا 200 واحد است. حتی اعدا منفی نیز مثل تراکم بافت چربی، با کورتیکال پلیت برخی از فک ها دیده شده است از جمله در قدام مندیبل.

نورتون و گیمبل همچنین ارتباط کلی بین اعداد تراکم استخوان مربوط به طبقه بندی لکهولم و زرب و اعداد سی تی را مشخص کردند. مطالعات متعددی مقدار نیروهای تورک در جای گذاری ایمپلنت را با اعداد تراکم استخوان پیش از عمل از روی سی تی تطابق داده و به نتایج یکسانی رسیدند. اطلاعات سی تی اسکن پیش از عمل از نواحی ای که جایگذاری ایمپلنت در آن ها با موفقیت یا عدم موفقیت همراه بوده گزارش شده است. در مندیبل در نواحی که ایمپلنت در آن ها شکست خورده اعداد هانسفیلد نسبت به محدوده طبیعی بالاتر بوده است. این قضیه با شکست ایمپلنت در استخوان متراکم منطبق است که احتمالاً به دلیل کمبود خونرسانی یا بالا رفتن بیش از حد حرارت هنگام جراحی است.