با وجودی که این کار نادر است اما شایع ترین مکانی که در آن امکان اتصال یک دندان طبیعی به یک ایمپلنت ریشه ای شکل وجود دارد ناحیه ی خلفی دهان است.

به طور مثال چنانچه در بیماری اولین و دومین دندان مولر یک کوادرانت از دست برود (بدون وجود مولر سوم) این سگمنت از دهان نیازمند دست کم 2 ایمپلنت با سایز و طراحی مناسب است تا جایگزین این 2 دندان از دست رفته بشود. چنانچه در ناحیه ی مولر دوم و نیمه ی دیستالی مولر اول استخوان کافی موجود باشد اما در نیمه ی مزیالی مولر اول استخوان کافی نباشد می بایست از پونتیکی به اندازه ی یک دندان پره مولر استفاده کرد. این پونتیک را می توان با دندان های طبیعی قدامی یا ایمپلنت های خلفی کانتور کرد. هر دو حالت مذکور می توانند مشکلاتی ایجاد کنند، زیرا برسیل سمان دور ترین اباتمنت از پونتیک، نیروهای کششی زیادی وارد می شود.

یک روش جایگزین آن است که ایمپلنت را به دندان طبیعی وصل کنیم، البته چنانچه سایر عوامل مطلوب و ایده آل باشند. این روش در ناحیه ی پونتیک ریج نوع c-h که ارتفاع استخوان مجاور دندان طبیعی کم است، کابرد بیشتری دارد. یکی دیگر از مسائلی که در طرح درمان پیش می آید زمانی است که قطر ایمپلنت های خلفی کمتر از حد معمول باشد. هنگامی که در ناحیه ی خلفی مندیبل از 2 ایمپلنت ریشه ای شکل نوع B برای جایگزینی دندان های مولر استفاده می شود، نباید هیچ کانتی لوری وجود داشته باشد تا نیروهای وارد بر ایمپلنت ها بیشتر نشود و پونتیک های خلفی نباید حتی با استفاده از 2 ایمپلنت ریشه ای شکل نوع B اسپلینت شده به هم کانتی لور شوند. برای پروتز ثابت، یک ایمپلنت ریشه ای شکل اضافه یا یک دندان طبیعی به عنوان اباتمنت لازم است.

هنگامی که امکان قرار دادن یک ایمپلنت اضافه وجود ندارد، ایمپلنت های خلفی با یک اتصال دهنده ی سخت به دندان طبیعی متصل می شوند. اتصال دندان های طبیعی و ایمپلنت های استئواینتگریت شده به هم در یک پروتز بحث ها و تحقیقاتی را همراه با راهنماهایی ایجاد کرده است. به عبارت دیگر، بعضی مقالات بروز مشکلاتی را در شرایط گزارش کرده و برخی دیگر گفته اند که هیچ مشکلی بروز نخواهد کرد. در هر حال برای طراحی یک طرح درمان موفق، اطلاعات بیشتری لازم است.

برای اتصال ایمپلنت ها و دندان های طبیعی به هم 2 روش وجود دارد :

یک پروتز پارسیل ثابت متداول یا یک پروتز پارسیل ثابت همراه با یک اتصال دهنده ی غیر سخت. برای انتخاب هر یک از این دو روش می بایست میزان لقی دندان طبیعی ارزیابی شود.