درمان پروتزی قبل از درمان اصلی ایمپلنت، اغلب به دلیل بهبود بخشیدن به وضعیت سلامتی بافت نرم قبل از ساختن رستوریشن های متکی بر بافت نرم تعیین و بازسازی OVD، ارزیابی ملاحظات استتیک و درمان دیس فانکشن TMG انجام می شود.

بیمارانی که نیاز به ایمپلنت دارند نیز می بایست به همین دلیل تحت درمان های پروتزی اولیه قرار بگیرند. به علاوه درمان های پروتزی قبل از درمان اصلی برای انتخاب یک روش درمانی مناسب با هدف بهبود استحکام استخوان، یا به عنوان یک رستوریشن ترانزیشنال برای حفاظت گرافت استخوانی بهبود یافته یا ایمپلنت انجام می شوند.

بارگذاری فوری یک ایمپلنت در شرایط بی دندانی پارسیل اغلب به ساخت یک پروتز ترانزیشنال خارج از اکلوژن نیاز دارد. در شرایط بی دندانی کامل، پروتز ترانزیشنال هیچ کانتی لوری در نواحی بدون استتیک ندارد. درمانهای پروتزی همچنین به ارزیابی وضعیت روانی بیمار قبل از انجام پروسه های غیر قابل برگشت کمک می نمایند.

تشخیص دارویی، اولین گام در طرح درمان یک بیماری یا اختلال است. همچنین قبل از طراحی یک طرح درمان برای یک بیمار با بی دندانی پارسیل یا کامل، می بایست یک تشخیص صحیح و مناسب انجام شود. درمان های پروتزی قبل از درمان اصلی در این پروسه ها بسیار کمک کننده اند. به طور مثال دندان هایی که وضعیت نامطلوبی دارند ممکن است نیاز به یک بازسازی اولیه داشته باشند تا پرو گنوز آن ها در رابطه با کشیدن دندان و کاشت ایمپلنت و یا نکشیدن آن تعیین شود. 

یک درمان پروتزی اولیه می تواند پلان اکلوزال موجود را اصلاح کند، دندان های اکسترود شده را شناسایی کند و مشخص نماید که آیا برای طرح درمان نهایی نیاز به انجام درمان های اندودونتیک، جراحی افزایش طول تاج (CL) یا کشیدن دندان هست یا خیر.

مطالب مرتبط:

مراحل و دستورات بلافاصله بعد از جراحی ایمپلنت