طرح ایمپلنت می تواند مساحت سطح را جهت ساپورت افزایش دهد. یک طرح ایمپلنت پیچ دار 30 تا 200 درصد مساحت سطح بالاتری نسبت به ایمپلنت استوانه ای در همان اندازه دارد. گرچه قرار دادن آن دشوارتر است. استفاده از ایمپلنت پیچ دار در استخوان های با تراکم کمتر به شدت حمایت می شود. جنبه های بیومکانیکی طرح ایمپلنت پیچ دار بر افزایش کلی مساحت سطح اثر می گذارد(مثل پیچ، شکل و عمق دنده ها).

خشن کردن سطح یا پوشش هیدروکسی آپاتیت برای تطابق استخوان با ایمپلنت، ثبات اولیه محکم تری را فراهم ساخته، سطح تماس استخوان و میزان استخوان لاملار را افزایش می دهد و قدرت نسبی بیشتری برای استخوان کرونال در اطراف سطوح خشن ایمپلنت در مقایسه با ایمپلنت های تیتانیومی mechined یا صاف فراهم می سازد. بنابراین ایمپلنت های پوشش دار یا خشن شده برای استخوان های با تراکم D3/D4  پیشنهاد می شود.

منبع استعمال های دندانی برای درمان ایمپلنت ماگزیلای خلفی

کلید موفقیت ایمپلنت های طولانی مدت ایمپلنت های خلفی ماگزیلا در وجود تعداد ایمپلنت های قدامی کافی است. بنابراین طرح درمان باید شامل ترمیم یا نگهداری دندان های طبیعی سالم با استخوان نوع A در ماگزیلا برای قرار دادن ایمپلنت باشد. حداقل یک کانین طبیعی سالم یا اباتمنت ایمپلنت در منطقه کانین برای هر کوادران خلفی پس از آن که ایمپلنت های خلفی مد نظر هستند باید وجود داشته باشد.

یک قانون سنتی پروتز آن است که پروتز ثابت در زمانی که کانین دندان مجاور آن از دست رفته اند، کنترااندیکاسیون دارد بنابراین زمانی که کانین و دو پرمولر از دست رفته اند، یک پروتز ثابت کنترااندیکاسیون دارد. یک پروتز متحرک که تحت شرایط عملکرد حرکتی ندارد همچون پروتز ثابت محسوب می شود و باید از قوانین طرح درمان پروتز ثابت در ارتباط با تعداد و موقعیت ایمپلنت ها تبعیت کند.