خوردگی از مواد قابل توجه در علم ایمپلنت های دندانی است، چرا که ایمپلنت هابه درون حفره دهان که دارای الکترولیت ها، ترکیبات اکسیژن و مایعات بافتی متفاوت است، وارد می شوند. به علاوه PH دهان و نواحی زیر پلاک با هم تفاوت دارد که این موضوع سبب افزایش PH ایمپلنت های راه یافته به درون حفره دهان, نسبت به نواحی خاص بافتی می شود.

Plenk و Zitter اظهار داشتند، خوردگی گالوانیک در ایمپلنت های دندانی بیشتر از انواع ارتوپدیک آن است. تغییرات الکتروشیمیایی بستگی به لایه های اکسید بی اثر شده، که دارای حداقل سرعت حلالیت و قدرت احیا کنندگی بالا برای فلزاتی مانند تیتانیوم هستند، دارد. ضخامت این لایه تنها چند نانومتر بوده و معمولاً شامل اکسیدها هیدروکسیدهای عناصر فلزی هستند که تمایل ترکیبی زیادی با اکسیژن دارند. در گروه فلزات واکنش پذیر، نظیر تیتانیوم, نیوبیوم, زیرکونیوم, تانتالوم و آلیاژهای وابسته ماده زمینه, خصوصیات لایه بی اثر را تعیین می کند. نواحی اکسید شده خنثی که دارای ثبات هستند، مقادیر PH و پتانسیل احیا را در سطح محیط دهان، می پوشانند. هر چند تیتانیوم, تانتالوم و نیوبیوم, سطح محیطی خنثی بزرگتری را نسبت به اکسیدهای کروم ایجاد می کنند.

احتمال از بین رفتن مکانیکی مثل خراشیده شدن یا سایش مواد سازنده ایمپلنت، به همراه خوردگی و آزاد شدن این مواد به داخل استخوان و ارگان های دور دست، پیش از این مورد توجه قرار گرفته است. به طور مثال: پژوهشگرانی همچون Willert، Laing و همکاران به طور گسترده ای خوردگی ایمپلنت های فلزی را مورد مطالعه قرار داده اند. Williams سه نوع خوردگی که بیشتر با ایمپلنت های دندانی در ارتباط بودند را پیشنهاد نمود.