سیر منظم مهندسی پزشکی مواد، که در مورد تمامی اصول سیستم های زنده صادق است، دریچه جدیدی به تشخیص طرح درمان، و توانبخشی در درمان بیماران گشوده است. یکی از دیدگاه ها در این زمینه، اصول بیومکانیک مربوط به پاسخ بافت های بیولوژیک به نیروهای اعمال شده است. از بیومکانیک وسایل و روش های مهندسی مکانیک برای کسب اطلاعات در زمینه ارتباط بین ساختار و عملکرد در مواد زیستی بهره گرفته می شود. پیشرفت در پروتز، ایمپلنت، و طراحی وسایل با استفاده از حداکثر اصول بیومکانیک در تئوری و در عمل تحقق یافته است. 

ایمپلنت های دندانی طی عمل در معرض نیروهای اکلوزالی قرار می گیرند چنین نیروهایی می توانند از نظر بزرگی، نوسان و مدت زمان اعمال شدن تفاوت داشته باشند. نیروهای غیر فعال نیز ممکن است به علت خم شدن مندیبل، تماس با پیچ پوشاننده طی دوره ترمیم و در مرحله دوم در اثر قرارگیری در مخاط به آن اعمال شود.

نیروهای وارده از بافت های اطراف دهان مثل زبان وعضلات دور دهان می توانند سبب ایجاد یک نیروی افقی کم ولی تکرار شونده بر روی پای های آن شود. بزرگی این نیروها با وجود عادات دهانی پارافانکشنال و فشار دادن زبان افزایش می یابد. در آخر، قرار دادن پروتز های فعال بر روی بدنه آن منجر به اعمال نیروی مکانیکی بر روی پایه ها حتی در غیاب بارهای اکلوزالی می شود.

بنابراین وجود متغیرهای بسیار در درمان های ایمپلنت سبب می شود فلسفه هر طرح درمان با دیگری قابل مقایسه نباشد. هر چند ممکن است اجزای اصلی مکانیکی به کار رفته در وسایل، برای دست یابی به درک یکسان از بارگذاری های فیزیولوژیک مشابه باشند.