بدنه ایمپلنت های تک دندان خلفی باید دارای مشخصات خاصی برای کاهش بروز مشکلات باشند. شایع ترین مشکل مرتبط با جایگزینی تک دندان شل شدن پیچ است. هر چه تورک برای سفت کردن پیچ بیشتر باشد خطر شل شدن پیچ کمتر است. طراحی crest module و اتصال اباتمنت باعث کاهش نیروها روی پیچ اباتمنت می شود و استفاده از آن ها به همین دلیل توصیه می شود. ایمپلنت باید بخشی برای مقابله با چرخش (آنتی روتیشن) داشته باشد. هر چه ارتفاع یا عمق بیشتر شود میزان نیروی انتقال یافته به پیچ اباتمنت کمتر می شود. به هر حال قطر ایمپلنت در کاهش استرس ها نقش اساسی دارد. تطابق اندازه اجزا، طرح پیچ اباتمنت و تعداد پیچ ها روی پیچ فیکساسیون از جمله دیگر نکات حیاتی هستند. بدنه ایمپلنت باید از آلیاژی تایتانیومی ساخته شود که خطر شکست در دراز مدت کاهش یابد.

قطر ایده آل برای یک ایمپلنت تک دندانی به عرض مزیودیستال دندان از دست رفته و اندازه باکولینگوالی ناحیه قرارگیری ایمپلنت بستگی دارد. وقتی ضخامت دیواره فاسیال کمتر از 1/4 میلیمتر باشد، تحلیل استخوان اتفاق افتاده و احتمال شکست ایمپلنت بیشتر می شود. تحلیل استخوان افقی دور بدنه ایمپلنت عمق پروبینگ یا خطر انقباض بافت نرم را افزایش می دهد. این مسأله می تواند فلور باکتریایی یا استتیک ناحیه سرویکال بافت نرم را تحت تأثیر قرار دهد. به همین دلیل است که تحلیل لئه دور ایمپلنت های قطور تر، بیشتر از ایمپلنت با قطر استاندارد است. 

یک ایمپلنت باید 1/5 تا 2 میلیمتر تا دندان های مجاور فاصله داشته باشد و دسته کم 0/5 میلیمتر استخوان در فضای جانبی بدنه ایمپلنت وجود داشته باشد. ابعاد ایده آل ایمپلنت در ناحیه ی بین دندانی خلفی باید دسته کم 3 میلیمتر کمتر از عرض مزیودیستالی دندان از دست رفته و 3 میلیمتر باریک تر از عرض باکولینگوالی استخوان باشد. به عنوان یک قانون کلی ایمپلنت مولرها باید بزرگ تر از ایمپلنت پرمولرها باشد.