ممکن است در یک مطب پاکیزگی باعث شود تا دکتر، داخل کمد دنبال لوازم مورد نظر بگردد، صندلی را تنظیم کند، به هر چیزی دست بزند، موی بیمار را از محیط عمل دور نگه دارد و… بنابراین مسأله ارتباطی با استفاده از دستکش و گاز استریل ندارد بلکه به این معناست که چه پروتکلی برای کاهش خطر آلودگی ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرد. واضح است که کارکنان مطب و پزشکان باید برای اجرای روش آسپتیک آموزش ببینند تا خطرات مربوط به عفونت کاهش بیابد. آموزش برای یک پروتکل آسپتیک مرتبط با اسکراب کردن داخل و خارج دهان و فقط لمس قسمت های استریل یا اسکراب شده و در محدوده جراحی است که باعث کاهش خطر می شود.

میزان عفونت عمل های تهاجمی مثل پیوند سینوس پس از جراحی  از 3 تا 20% متغیر است. بر همین اساس پیشنهاد می شود تا از روش های جراحی آسپتیک برای اغلب جراحی های سینوس استفاده شود. برای گذاشتن ایمپلنت در تمام قوس یا پیوند استخوان، مناطق وسیعی از بافت اکسپوز شده که خطر عفونت را افزایش می دهد. اگر عفونت اتفاق می افتد به کارگیری روش آسپتیک باید مد نظر قرار بگیرد در بسیاری مطب های دندانپزشکی کارکنان باید برای اعمالی که به طور رایج انجام نمی شود مجدداً آموزش ببینند. روش رایج جراحی آسپتیک کیفیت و ثبات یک محیط بدون میکروب را تضمین می کند و این نکته ای است که عمدتاً توصیه می شود.

برس زدن جراحی و گان پوشیدن توسط پزشک در خلال آماده سازی بیمار صورت می گیرد. در عوض در اتاق جراحی درپ های نهایی بیمار انجام شده است. دستکش های جراحی باید توسط نرمال سالین استریل (سرم فیزیولوژیک استریل) شسته و پاک شوند تا هر نوع پودر یا ماده آلوده کننده ای که ممکن است به طور ناخواسته حین جراحی به سمت ایمپلنت منتقل شود از روی دستکش پاک شوند.

مطالب مرتبط:

سازگاری مواد زیستی جراحی ایمپلنت