بعد از نمایان شدن ایمپلنت و قرار گرفتن PME در بدنه ایمپلنت تمپلیت پروتزی جایگذاری شده و موقعیت ایمپلنت بررسی می شود. ایمپلنتی که وضعیت پروتز را به خطر بیندازد نباید در جای خود باقی بماند. ایمپلنت نادرست را می توان با تورک معکوس با یک راچت دستی خارج کرد. نباید ایمپلنت را مثل یک دندان لق کرد. چرا که نیروهای فشارنده در سطح تماس استخوان – ایمپلنت اعمال شده و معمولاً می تواند باعث شکستن استخوان یا ایمپلنت قبل از خارج کردن آن شود. برای خارج کردن ایمپلنت در استخوان با کیفیت متراکم تر گاهی از یک فرز ترفاین استفاده می شود. با فرز ترفاین می توان فضای کوچکی دور تا دور ایمپلنت تا پایه آن ایجاد کرد. سپس از یک فورسپس برای چرخاندن و شکستن پایه استخوان در ناحیه اپکس استفاده می شود.
ایمپلنت در شرایطی خارج می شود که موقعیت آن وضعیت پروتز نهایی را به خطر بیندازد یا بیش از نصف استخوان در بعد عمودی از دست رفته باشد. زمانی که خارج کردن ایمپلنت تجویز می شود احتمالات متعددی وجود خواهد داشت: 1) ممکن است ایمپلنت خارج شده و اگر تعداد ایمپلنت های باقیمانده کافی باشد همچنان بتوان پروتز را ساخت؛ 2) ممکن است طرح پروتز از یک رستورشین ثابت به یک رستوریشن متحرک تغییر کند تا مقدار و مدت زمان اعمال نیروها روی سوپراستراکچر (قسمت های فوق استخوانی) کاهش یابد. 3) ممکن است یک ایمپلنت اضافی همزمان با خارج کردن ایمپلنت قبلی، در موقعیت انتخاب شده کار گذاشته شود. 4) می توان ایمپلنت را خارج کرده و همزمان یک ایمپلنت با قطر بزرگتر را با زاویه متفاوت یا عمیق تر از استئوتومی کار گذاشت. 5) ممکن است ایمپلنت خارج شده، ناحیه آگمنت شود و یک ایمپلنت اضافی چند ماه بعد کار گذاشته شود. در طرح درمان انتخابی سعی می شود تا راضی کننده ترین شرایط برای بیمار و پروتز نهایی فراهم شود.
مطالب مرتبط:
