واژه پری – ایمپلنت نشان دهنده تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت است. این تحلیل ممکن است به دلیل استرس، باکتری و یا ترکیبی از هر دو رخ دهد. تحلیل استخوان به واسطه استرس بدون حضور باکتری ها به عنوان عامل اولیه اتفاق می افتد. به هر حال تحلیل استخوان به دلیل باکتری یا استرس سرویکس را عمیق تر کرده و انتشار اکسیژن را کاهش می دهد. در نتیجه باکتری های بی هوازی می توانند بانی تحلیل استخوان باشند.

وجود اگزودا یا آبسه نشانه وخامت بیماری پری – ایمپلنت و امکان تشدید تحلیل استخوان است. درمان کوتاه مدت با آنتی بیوتیک و به کار بردن فراوان کلرهگزیدین به صورت موضعی یا به کار بردن آنتی بیوتیک های موضعی همراه با مراقبت های دقیق و شدید حرفه ای بهداشتی در مطب و مراقبت های روزمره توسط خود بیمار از بافت نرم توصیه می شوند.

وجود اگزودای پایدار به مدت بیش از 1 یا 2 هفته معمولاً نشانه ی نیاز به مداخله جراحی برای حذف عوامل ایجاد کننده در محل ایمپلنت است. وقتی اگزودا قطع شد، لایه اسمیر باکتریایی باقیمانده روی سطح ایمپلنت باید از بین رود قبل از این که بتواند در تماس نزدیک به ایمپلنت رشد کند. ارتفاع کاهش یافته استوان بعد از فاز اگزوداتیو، بیش از پیش ایمپلنت را به ترومای ثانویه اکلوزالی مستعد می کند. بنابراین دندانپزشک باید عوامل استرس را برای شرایط جدید استخوانی، مجدداً ارزیابی کرده و گاهی باید آن ها را برای بهبود وضعیت درمان در دراز مدت کاهش دهد.

به طور کلی می توان گفت یک ایمپلنت ناسالم اغلب مثل یک دندان طبیعی و در همان شرایط درمان می شود. نشانه های تشخیص و درمان ایمپلنت در دوره نگهداری شامل هر نوع لقی افقی، اگزودا، عمق پاکت 5 میلیمتر و بیشتر، ایندکس خونریزی و بیشتر و تندرس خفیف هنگام پرکاشن و فانکشن است. در مقایسه با وضعیت سالکوس ممکن است یک ایمپلنت کمتر از یک دندان به درمان نیاز داشته باشد.

مطالب مرتبط:

بیماری های پری – ایمپلنت