ایمپلنت های دندانی در طرح های مختلفی ساخته شده اند، طرح های بدنه ایمپلنت عموماً به سه دسته متفاوت تقسیم می شوند:

1) ایمپلنت های دندانی استوانه ای (سیلندری) که سطح بدنه آن ها صاف و در برخی موارد سوراخ دار است.

2) ایمپلنت های پیچی شکل، و همان طور که از نام آن مشخص است، سطح بدنه آن ها مثل پیچ می باشد.

3) ترکیبی از موارد 1 و 2 می باشد که طرح اصلی بدنه آن شبیه یک ایمپلنت پیچ دار است.

رایج ترین طرح شبیه ریشه از یک بدنه ایمپلنت مجزا و اباتمنت پروتزی تشکیل شده تا هنگام التیام استخوان فقط بدنه ایمپلنت جایگذاری شده باشد. در مرحله بعد اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود. طرح و فلسفه جراحی دستیابی به فیکساسیون محکم بالینی است که به واسطه تماس مستقیم و میکروسکوپی میان ایمپلنت با استخوان تأمین می شود. در این حالت نباید بافت فیبرو پیش از مرحله نصب پروتز روی هیچ یک از بخش های مهم بدنه ایمپلنت تشکیل شده باشد. جراحی ایمپلنت شامل دو مرحله می باشد که شامل مرحله تک مرحله ای و دو مرحله ای.

بدنه ایمپلنت های ریشه ای شکل داخل استخوانی به سه نوع اصلی تقسیم می شود که عبارتند از سیلندر (استوانه)، پیچ یا ترکیبی از هر دو. ایمپلنت های ریشه ای شکل (سیلندر که با فشار درجای خود مستقر می شود (press-fit) به پوشش یا وضعیت سطح بدنه ایمپلنت وابسته اند تا گیر میکروسکوپی با استخوان تأمین شود. ایمپلنت های سیلندری معمولاً با فشار یا ضربه داخل محل قرار داده می شوند. از لحاظ هندسی سه طرح پایه برای پیچ ها وجود دارد: پیچ V شکل، پیچ باترس شکل(یا باترس معکوس) و پیچ مربعی شکل. ایمپلنت های پیچ دار به دو شکل موازی استوانه ای یا استوانه ای متقارب طراحی می شوند. ایمپلنت های ریشه ای شکل را می توان با روش جایگذاری، التیام، لوازم جراحی، وضعیت سطح و سطح تماس نیز توصیف کرد.

مطالب مرتبط:

نگهداری ایمپلنت های دندانی