ایمپلنتهای دندانی در حفره دهان و در زیر مخاط ، لایه پریوست و یا در داخل استخوان فک کاشته می شوند تا گیر و ثبات پروتزهای ثابت یا متحرک رویی را تامین کنند . 

تمام قسمت های مختلف ایمپلنت را می توان با طرح های مختلف شکل داد . با گستردگی و تنوعی که امروزه در بازار تجارت ایمپلنت وجود دارد و محصولات متنوعی که شرکت های ارائه دهنده دارند سردرگمی ما افزایش پیدا می کند .بدنه ایمپلنت برای قرار گرفتن در داخل استخوان طراحی شده و نقش تکیه گاه پروتز نهایی را ایفا می کند .در کل بدنه آن را می توان به سه قسمت سرویکال ، تنه ، و اپکس تقسیم کرد .

سرویکال :

این قسمت برای گیر دادن جزء پروتزی در ایمپلنت های دو مرحله ای ، یا تبدیل بدنه اصلی در داخل استخوان به قسمتی از ایمپلنت که در استخوان کورتیکال کرست قرار می گیرد طراحی شده است.

در گذشته عقیده بر این بوده که قسمت کرستال نباید تحت بارگذاری قرار گیرد و برای کاهش خطر تمرکز نیرو آن را به صورت پالیش یا صاف در می آورند .

اپکس :

اپکس  را می توان در شکل های گوناگون طراحی نمود :

• صاف
• متباعد
• مخروطی
• گنبدی

در طراحی اپکس نبایستی تنها به قابلیت برش خوردن استخوان و درگیر شدن انتهای ایمپلنت با بافت اطراف توجه نمود زیرا مطالعات بیومکانیکی نشان داده است که تجمع استرس در کرستال و اپیکال بیشتر از سایر نواحی است.

تنه :

تنه یا بدنه می تواند توپر باشد که در آن سطح مقطع ایمپلنت پر و بدون هیچ گونه سوراخ یا شیاری است .ایمپلنت های توپر را می توان در استخوان کورتیکال متراکم و یا در ترابکولای ظریف استفاده نمود و در صورت نامناسب بودن از محل خارج کرد . این نوع را می توان برای نفوذ در لبه تحتانی فک پایین ، کف بینی یا سینوس فک بالا بدون ایجاد مشکل بکار بست . 

بیشتر بدانید :

محدودیت های سنی برای ایمپلنتها

مراقبت از ایمپلنت در هنگام مسواک زدن