تراکم استخوان در دسترس در ناحیه ی بی دندانی تأثیر مستقیمی روی طرح درمان، مدت زمان التیام، طراحی ایمپلنت، روش جراحی و افزایش پیش رونده load طی بازسازی پروتزی خواهد داشت.

تماس مستقیم بین استخوان و ایمپلنت در طرح های متعدد ایمپلنت های اندوستال با جنس های متفاوت بیان شده است. سه شرط لازم برای فیکساسیون محکم اولیه  (آماده سازی غیر تروماتیک استخوان، تماس نزدیک استخوان زنده با سطح ایمپلنت دارای سازگاری زیستی است و فقدان حرکت در ناحیه ی تماس در خلال مدت التیام) همگی به شدت به تراکم استخوان در ناحیه گذاشتن ایمپلنت وابسته اند.

کیفیت استخوان دریافت کننده به طور مستقیم روی میزان ترما تولید شده طی مراحل استئوتومی مؤثر است. این مسأله به نوبه خود باعث برانگیخته شدن موجی از واکنش ها در ناحیه تماس مستقیم ایمپلنت با استخوان شده که روی کیفیت سطح تحمل کننده بار تأثیر گذار خواهد بود. زمانی که ایمپلنت به طور اولیه با استخوان احاطه شد، فرآیند اعمال بار روی استخوان با نیروهای اکلوزال به عاملی حیاتی در موفقیت دراز مدت ایمپلنت تبدیل می شود. تراکم استخوان زیر load به طور مستقیم با قدرت استخوان ارتباط دارد و بنابراین پارامتر حساسی برای موفقیت دراز مدت ایمپلنت محسوب می شود. استرس های اکلوزالی که از طریق ایمپلنت به استخوان وارد می شود باید در محدوده فیزیولوژیک تا overload متوسط باقی بمانند؛ در غیر این صورت overload پاتولوژیک ممکن است به تحلیل استخوان، میکروکچر و لقی ایمپلنت منجر شود. طرح درمان و دلایل علمی و منطقی مرتبط با استحکام، ضریب الاستیسیته، درصد تماس استخوان و در واقع با تراکم استخوان با ایمپلنت و استرس منتقل شده ی آن ها باید مد نظر گرفته شود.

مطالب مرتبط:

میزان استخوان موجود و طرح درمان ایمپلنت دندانی