از انواع دیگری از بیماری های سطح زبان می توان به زبان جغرافیایی اشاره کرد که در مطلب زیر توضیح داده شده است:
زبان جغرافیایی
زبان جغرافیایی که با عنوان گلوسیت مهاجر خوش خیم یا اریتم میگرانس نیز شناخته می شود، 14% – 1% از جمعیت ایالات متحده را مبتلا می سازد و اتیولوژی نامشخصی دارد. اگر چه پژوهش های قبلی حاکی از همراهی این اختلال با دیابت، پسوریازیس، درماتیت سبوره و آتوپی بوده اند، بررسی اخیر داده های جمعیتی از بیماران آمریکایی این یافته ها را تأیید نکرده است. شیوع این اختلال در افراد سفید پوست و سیاه پوست در مقایسه با آمریکایی های مکزیکی تبار بیشتر است. این بیماری با زبان شقاق دار همراهی مثبت و با سیگار کشیدن همراهی معکوس دارد.
در مبتلایان به زبان جغرافیایی در سطح دورسال زبان نواحی آتروفی پاپی ها نمای مسطحی پیدا می کند که به وسیله حاشیه های برآمده مضر ست؛ احاطه شده است. نواحی آتروفی به صورت خود به خود بهبود می یابند و ضایعه در قسمت دیگری از زبان ایجاد می شود. بنابراین زبان ظاهری چند رنگ و ناهمگون پیدا می کند. این ضایعه خوش خیم و محدود به یک ناحیه است و معمولاً جز اطمینان بخشی به درمان دیگری نیاز ندارد. ممکن است برخی مبتلایان نسبت به غذاهای داغ یا ادویه دار حساسیت داشته باشند. ژل های استروییدی موضعی (مانند خمیر دندان تریامسینولون) و دهان شویه های آنتی هیستامینی (به عنوان مثال الگزیر دیفن هیدرامین 12/5 میلی گرم در 5 سی سی که نسبت 1 به 4 با آب رقیق شده باشد) می توانند حساسیت زبان را کاهش دهند.
مطالب مرتبط:
