ماگیولو جدیدترین بخش از تاریخچه دندانپزشکی ایمپلنت را در سال 1809 معرفی کرد؛ جایی که از طلا به شکل ریشه یک دندان در استخوان دهان استفاده شده بود. در سال 1887، هریس گزارش کرد که دندان هایی از جنس پرسلن مورد استفاده قرار گرفته اند که در آن ها از پست هایی از جنس پلاتین با پوشش سربی برای حداکثر تطابق استفاده شده است.
برای این کار مواد متعددی آزمایش شدند و در اوایل دهه 1990 لامبوتی، ایمپلنت هایی ساخت که جنس آن ها از موارد زیر بودند :
آلمینیوم، نقره، برنج، مس سرخ، منیزیوم، طلا و فولاد نرم که با طلا و نیکل آب داده شده بود. او کروژن بسیاری از این فلزات در بافت های بدن را به واسطه عمل الکترولیز نشان داد. نخستین طراحی شبیه ریشه که البته تفاوت فاحشی با شکل ریشه دندان داشت طراحی شبکه ای گرینفیلد در سال 1909 است که از ایریدیوپلاتینیوم ساخته شده بود. همچنین این طراحی نخستین ایمپلنت دو قطعه ای بود که اباتمنت از بدنه داخل استخوانی ایمپلنت در جایگذاری اولیه جدا می شد. در جراحی از یک فرز ترفاین درجه بندی شده استفاده می شد تا بخش مرکزی استخوان داخل بدنه ایمپلنت باقی بماند. بعد از گذشت چند هفته کراون ایمپلنت به وسیله یک اتچمنت آنتی روتیشنال (ضد چرخش) داخلی به بدنه ایمپلنت متصل می شد. گزارش ها حاکی از این است که این ایمپلنت موفقیت اندکی داشته است. هفتاد و پنج سال بعد این طراحی ایمپلنت توسط ITI مجدداً در اروپا و بعدتر توسط کورونت در آمریکا معرفی شد.
آلیاژ جراحی کبالت کرومیوم مولیبدن در سال 1938 توسط استروک به دنیای ایمپلنتولوژی معرفی شد. زمانی که او یک اینسایزر چپ ماگزیلا را با یک ایمپلنت ریشه ای شکل یکپارچه جایگزین کرد، این ایمپلنت بیشتر از 15 سال در دهان بیمار دوام آورد. تماس مستقیم ایمپلنت – استخوان با تایتانیوم که در ابتدا جوش خوردن استخوان (bone fusing) نامیده شده بود نخستین بار در سال 1940 توسط بوثی و همکارانش گزارش شد. در سال 1946 استروک اولین ایمپلنت تایتانیومی دو قطعه ای پیچی را طراحی کرد که در ابتدا بدون permucosal post جایگذاری می شد.
امروزه استفاده از ایمپلنت های دندانی در درمان بی دندانی های پارسیل به یک شیوه درمانی کامل در دندانپزشکی ترمیمی تبدیل شده است. در سال 1988 پانل ایمپلنت های دندانی در مؤسسه ملی سلامت دریافت روش های ترمیمی و بازسازی که از ایمپلنت استفاده می کنند با درمان های مشابه کلاسیک در دندانپزشکی (مثلاً پروتز ثابت) متفاوت بوده و نیازمند آموزش و مطالعات پیشرفه ای است. طی 15 سال گذشته دندانپزشکی ایمپلنت به یک روش رایج برای جایگزینی دندان های از دست رفته در درمان های ترمیمی و بازسازی تبدیل شده است.
مطالب مرتبط:
