دانش دندانپزشکی مطمئنا از قدیمی ترین دستآوردهای بشری است که به مرور بر اساس آزمون و خطا و پژوهشهای دانشمندان جهان شکل گرفته است. رشد علم دندانپزشکی را در ایران میتوان به دو دوره پیش از اسلام و پس از اسلام تقسیم کرد. مطالعات نشان میدهند که اوج شکوفایی دانش دندانپزشکی در ایران مربوط به دوره پس از اسلام و قبل از حمله مغول است .دو منبع مهم دانش دندانپزشکی در دوران پیش از اسلام تعالیم مربوط به کتاب اوستا و دستآوردهای دانشگاه جندی شاپور پیش از اسلام است. در اوستا، کتاب مذهبی زرتشتیان، به اهمیت داشتن دندانهای زیبا و سالم تاکید شده است و پیوسته از خوش اندامی و اندامهای رسا و متناسب به نیکی یاد شده است.
به طور کلی بیشتر درمان های دندانپزشکی در دوران باستان ایران بر پایه کشیدن دندان و شکستن تاج بوده تا درمانگر بتواند درد دندان را بهبود بخشد. پیشرفت زیاد علم دندانپزشکی پس از اسلام در ایران مدیون دانشمندان و پزشکان ایرانی از جمله رازی، اهوازی، ابن سینا و سایرین است که در آثار خود فصولی را به بهداشت و درمان بیماریهای دهان و دندان اختصاص داده اند. هم چنین دین اسلام نیز دستوراتی در زمینه بهداشت دهان و دندان دارد و مسلمانان را به مسواک زدن و پاک نگهداشتن دندان ها تشویق میکند. در تمامی دوران تاریخ ایران دستورات بهداشتی در زمینه دهان و دندان وجود داشته و در حوزه درمان، انواع درمانهای دندانی در ایران قدیم انجام میشده است. به این ترتیب میتوان ادعا کرد دانش دندانپزشکی در ایران دارای پیشینه ای کهن است.
بیشتر پژوهش‌ها نشان می دهند که در حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، در مصر باستان، هسی-ری اولین فردی است که به نوعی از وی با عنوان «دندانپزشک» نام برده شده‌است. مصریان باستان بوسیلهٔ سیم های زرّین (طلایی)، باقیمانده های دندان ها را به یکدیگر پیوند می‌دادند و از این اتصال بعنوان جایگزین دندان استفاده می‌کردند.
کورنلیوس سلسوس نویسنده اهل روم نیز که مطالبی در زمینه پزشکی دارد، در نوشته‌های خود به طور گسترده‌ای به بیماریهای دهان و دندان و همچنین معالجات دندانپزشکی اشاره کرده و در این موارد از موادی همانند مرطوب کننده‌های حاوی مواد مخدر و مواد قابض بعنوان مواد پُرکاربرد یاد نموده‌است.
تاریخچه دندانپزشکی
درجریان بررسیهای باستان شناسی برجسد مومیایی شده یک مرد متعلق به حدود 2100 سال پیش و در زمان حکمرانی شاهان یونانی بر مصر، روشن شد که علت مرگ این مرد جوان نوعی ابتلا به عفونت سینوسها ناشی از حفره‌های دندانی براثر پوسیدگی بوده که درعین حال نمونه عجیبی از روشهای پرکردن دندان در مصر باستان نیز هست.
طبق آثار موجود درمومیایی مرد جوان، متخصص دندانپزشک باستان در حد توان تلاش کرده تا با استفاده از تکههای کتان، احتمالا آغشته به برخی داروهای مشتق از عصاره انجیر و روغن سدر، درد را تسکین دهد. این تلاش‌های دندانپزشکی از نظر محققان شکلی از بسته‌بندی یا پرکردن دندان به روش باستان تلقی میشود که در برخی از بزرگترین و احتمالا دردناکترین حفره‌های دندانی مرد و در فک چپ او صورت گرفته است.
