محل های آماده سازی شده ایمپلنت با سالین شست و شو داده می شوند تا دبری ها خارج شده و برای کاهش فشار هیدرواستاتیک در حین جایگذاری ایمپلنت ساکشن می شوند. اکنون ایمپلنت ها برای قرار دادن در هر موقعیت با سرعتی مشابه با پروسه شیار دار کردن استخوان آماده هستند. در استخوان های ترابکولار نرم استفاده از پین های نشان دهنده مسیر در محل های آماده سازی مجاور برای هدایت ایمپلنت ها در زاویه صحیح مورد نیاز است.
سطح ایمپلنت توسط سازنده به صورت تمیز و عاری از آلودگی تهیه شده است. دست کاری کردن بدنه ایمپلنت پروتکل ضعیفی داشته و ممکن است ساختمان شیمیایی سطح را تغییر دهد. در عوض ایمپلنت باید توسط یک وسیله از قبل متصل شده مستقیماً در محل آماده شده قرار گیرد. بعضی از سازندگان از تیم جراحی می خواهند که قبل از جایگذاری ایمپلنت وسیله را به آن متصل کنند. در صورتی که این مرحله پروسه را بدون داشتن فایده ای، مشکل تر می کند. پس از این که اولین شیار های ایمپلنت با استخوان در تماس قرار گرفتند جایگذاری ایمپلنت با همان سرعتی که در عمل شیار دار کردن استخوان مورد استفاده قرار گرفت، در محل صورت می گیرد. موقعیت قرارگیری دست جراح مشابه مرحله شیار دار کردن استخوان است. استفاده از سالین استریل در حین پایین رفتن ایمپلنت در محل اوستئوتومی اگر چه ممکن است استفاده شود اما توصیه نمی شود، زیرا ممکن است بیمار بر اثر شست و شو اقدام به عمل بلع کند که می تواند موجب تغییر زاویه دهی ایمپلنت شود.
در مرحله پایانی جایگذاری ایمپلنت از رچت دستی برای کنترل ثبات نهایی بدنه ایمپلنت استفاده می شود. جراح نباید بیش از حد ایمپلنت را در موضع سفت کند. زیرا باعث شکستگی های میکرونی شده و در نتیجه موجب به مخاطره افتادن تشکیل سطح اتصال شیار ایمپلنت به استخوان می شود. زمانی که شکی به وجود آمد باید ایمپلنت را کمی شل کردتا فشار در سطح اتصال کاهش یابد.
مطالب مرتبط:
