جایگذاری یک تک دندان در آینده درصد بسیار بالایی از درمان های پروتز را به خود اختصاص خواهد داد. در دهه 1960 آمریکایی های بالاتر از 55 سال به طور میانگین فقط صاحب 7 دندان خود بودند. امروزه متولدین سال های 1946 تا 1964 می توانند انتظارداشته باشند زمانی که به 65 سالگی رسیدند دست کم 24 دندان خود رادر دهان داشته باشند.
بر خلاف دندان های خلفی، اغلب بیماران نسبت به از دست دادن دندان های قدامی بسیار حساس هستند. هیچ بحثی درباره نیاز به جایگزینی آن ها وجود ندارد و ملاحظات مالی در این زمینه اهمیت کمتری دارند. وقتی دندان های خلفی کشیده می شوند بیمار نسبت به تراش خوردن دندانهای اطراف ناحیه حساسیت کمتری از خود نشان می دهد اما وقتی دندان های سالم و طبیعی قدامی به عنوان اباتمنت در پروتز پارسیل ثابت تراشیده شوند بیماران مضطرب تر بوده و به دنبال یک راه جایگزین می گردند. از دید بیماران یک FPD قدامی هرگز نمی تواند استتیک دندان های طبیعی قدامی را تقلید کند. دلیل این قضیه توان تشخیص بیماران میان یک استتیک مناسب ونامناسب است. مهم تر از این چون بیماران فقط قادرند رستوریشن هایی که از نظر ظاهر غیر طبیعی هستند را تشخیص دهند تصور می کنند FPDهای قدامی زیبا نیستند.
در بیماران جوان تر که مادر زادی فاقد دندان های لترال ماگزیلا هستند یا دچار ترما به سانترال های ماگزیلا شده اند، والدین سعی می کنند بهترین را ه را برای جایگزینی تک دندان و یا دندان از دست رفته امتحان کنند. آن ها بعضاً یک ایمپلنت تک دندانی را انتخاب می کنند. به عنوان یک نتیجه گیری از این عوامل روانشناختی، رایج تریم محل برای یک ایمپلنت تک دندانی سانترال و لترال های ماگزیلا هستند.
مطالب مرتبط:
