هدف دندانپزشکی مدرن بازگشت بیمار به سلامت دهان در وضعیتی قابل پیش بینی است. بیماری با بی دندانی کامل و پارسیل ممکن است نتواند فانکشن طبیعی، استتیک، راحتی یا صحبت کردن با پروتز متحرک کلاسیک را به دست آورد. فانکشن بیمار وقتی از دنچر استفاده می کند ممکن است به یک ششم سطحی که قبلاً با دندان طبیعی داشته تنزل پیدا کند؛ از سوی دیگر یک پروتز ایمپلنت ممکن است فانکشن را تا نزدیکی محدوده نرمال بازگرداند. استتیک بیمار بی دندان در نتیجه آتروفی عضله و استخوان تحت تأثیر قرار می گیرد. تحلیل استخوان ادامه دار باعث تغییرات برگشت ناپذیر در صورت می شود. یک پروتز ایمپلنت این امکان را فراهم می کند تا فانکشن نرمال عضلات برقرار شده و به دنبال تحریک استخوان با ایمپلنت، ابعاد استخوان مشابه وجود دندان های طبیعی سالم حفظ می شود. درنتیجه وضعیت ظاهری صورت به واسطه کاهش ساپورت پروتز متحرک به خطر نمی افتد.
پروتز ایمپلنت بدون استفاده از عملکرد عضلات گیر و ثبات مناسبی دارد. گاهی پروتز ایمپلنت نسبت به رستوریشن های رایج درمان قابل پیش بینی تری است. در نتیجه عموم مردم و متخصصان به شکل فزاینده ای نسبت به این دیسیپلین دندانی آگاهی پیدا می کنند. فروش کارخانه جات از چند میلیون دلار به بیش از چند صد میلیون دلار افزایش پیدا کرده است. تقریباً تمامی ژورنال های تخصصی گزارش های مربوط به ایمپلنت های دندانی راچاپ می کنند. تمام دانشکده های دندانپزشکی آمریکا در حال حاضر دندانپزشکی ایمپلنت را به دانشجویان خود آموزش می دهند. دندانپزشکی ایمپلنت سرانجام توسط انجمن دندانپزشکی مورد تأیید قرار گرفته است. تمایل به گسترش استفاده از دندانپزشکی ایمپلنت تا زمانی که تمامی درمان های بازسازی از این روش درمانی برای ساپورت اباتمنت پروتز ثابت و متحرک استفاده کنند ادامه خواهد داشت به نحوی که این درمان به نخستین گزینه تمام درمان های جایگزینی درمان تبدیل شود.
مطالب مرتبط:
