در ترمیم نهایی، اغلب دندان ها به فضای پشت مولر اول گسترش پیدا  نمی کنند. بنابراین آخرین دندان خلفی تر از حد بار، قرار نمی گیرد. این وضعیت کمک می کند تا از ایجاد کانتی لور مخفی که ممکن است به خلف این موقعیت گسترش پیدا کند، جلوگیری شود. کانتی لور مخفی آن قسمت از کانتی لور است که به قسمت خلفی بار متصل کننده، گسترش پیدا می کند. اگر پروتز در قسمت خلفی بار برای اعمال نیرو به سمت بافت نرم، چرخش پیدا نکرده باشد، کانتی لور مخفی وجود خواهد داشت. به عنوان مثال، اگر بار تا مولر اول گسترش پیدا کند ولی نیروهای اعمال شده به ناحیه مولر دوم، باعث حرکت قسمت خلفی پروتز به سمت پایین و قسمت قدامی آن به سمت بالا نشوند، کانتی لور در واقع به موقعیت مولر دوم، گسترش پیدا کرده است. به همین دلیل، طول کانتی لور از نقطه حرکت پروتز اندازه گیری می شود و نه از انتهای سیستم اتچمنت و بار. در شرایط ایده آل، رستوریشن اغلب RP-4 است که پروتزیست که به طور کامل با ایمپلنت ساپورت شده است.

هنگامی که شکل قوس و فاکتورهای اعمال نیرو اجازه استفاده از رستوریشن RP-4 را ندهند و ایمپلنت ها تنها در محدوده بین دو فورامن قرار گرفته باشند، باید به قرار دادن یک ایمپلنت در یکی از موقعیت های مولر اول فکر کرد. این کار موجب افزایش وسعت A-P می شود  و در نتیجه تنها یک کانتی لور وجود خواهد داشت. اغلب با این گونه قرارگیری ایمپلنت، یک رستوریشن RP-4 قابل قبول خواهد بود.

مطالب مرتبط:

بررسی ایمپلنت های دندانی و مزیت آن ها