پس از برقراری یکپارچگی استخوانی ایمپلنت، امکان شکست زود هنگام درمان بر اثر استرس زیاده از حد یا استحکام کم استخوان در زمان اتصال اباتمنت یا پروتز وجود دارد (Oh et al2002).

سه عامل اصلی برای شکست زودهنگام درمان وجود دارد که مربوط به اعمال پروتزی می شود: ساخت فریم فلزی که با فشار در محل قرار گیرد (Nonpassive Casting)، ترمیم های لق، و بار گذاری بیش از آستانه تحمل ایمپلنت – استخوان.

روش های بارگذاری ایمپلنت بر اساس زمان بندی ورود نیرو (Cochran et al 2004) :

• Immediate: بارگذاری در طول 72 ساعت اول پس از کاشت ایمپلنت
• Early: بارگذاری سریع تر از سه ماه پس از جراحی
• Conventional: بارگذاری در طول 6-3 ماه
• Delayed: بارگذاری تأخیری پس از گذشت 6 ماه

هر یک از شیوه های بالا را که برای بارگذاری انتخاب نماییم خطر وارد شدن بار بیش از تحمل سیستم را منتفی نمی سازد. از این رو، فرضیه بارگذاری تدریجی استخوان بر اساس مطالعات مستند ارائه شده است (misch 1990). توجه به این روش در مواردی که تعداد ایمپلنت ها کمتر یا استخوان دارای کیفیت و تراکم پایین تری است ضروری می باشد. هر چه خطر وارد شدن فشار زیاده از حد به استخوان بیشتر باشد، بارگذاری تدریجی آن اهمیت بیشتری می یابد. از جمله این موارد می توان به وجود کانتی لور، میزان نیروی وارده از سوی عضلات و موقعیت ایمپلنت ها اشاره نمود. فرضیه بارگذاری تدریجی استخوان بر پایه 5 عامل زیر استوار شده است :

زمان: در روش کلاسیک درمان ایمپلنت، مرحله اول جراحی شامل کاشت و مدفون کردن ایمپلنت در زیر بافت نرم و مرحله دوم این که با توجه به تراکم استخوان 8-3 ماه بعد انجام می گرفت شامل کنار زدن بافت نرم رویی و اتصال اباتمنت و آغاز قالبگیری و ساخت پروتز نهایی بود. انجام مراحل پروتزی در 5 جلسه که فاصله بین جلسات با توجه به افزایش تراکم استخوان و قدرت تحمل فشار از سوی آن انجام می گیرد باعث افزایش تدریجی فشار وارده بر سیستم خواهد شد.

رژیم غذایی: در طول زمان اولیه تحویل پروتز، توجه به رژیم غذایی بیمار اهمیت فراوانی دارد. از زمان ساخت پروتز موقت تا تحویل پروتز دائمی، جویدن غذاهای نرم همچون گوشت ماهی یا حبوبات توصیه می شود چرا که نیروی جویدنی لازم برای خرد کردن این مواد از حد 10psi فراتر نمی رود. بنابراین خطر شکستگی اجزای پروتز، لق شدگی، و وارد شدن فشار زیاده از حد به استخوان اطراف ایمپلنت کمتر می گردد. در نهایت و پس ازریابی چندباره اکلوژن پروتز نهایی، بیمار می تواند به سراغ سبزیجات خام رود که حدود 27psi برای جویدن آن ها نیرو لازم خواهد بود. تنها پس از کامل شدن ارزیابی عملکرد، اکلوژن و سمان مناسب پروتز نهایی می توان رژیم غذایی معمولی را برای بیمار مجاز دانست.

ماده اکلوزالی: ساخت پروتز اولیه، استفاده از موم یا موادی که قابلیت تجمع فشار کمتری داشته باشند در کاهش فشار وارده بر روی استخوان کاملا بالغ نشده مؤثر است. از این نظر، آکریل بهتر از فلز و یا پرسلن عمل می کند. در مواقعی که کانتی لور بلند یا حرکات پارفانکشنال وجود داشته باشد، می توان از پروتزهای آکریلی موقت برای چندین ماه بهره برد. در طول این مدت، استخوان فرصت بیشتری برای معدنی شدن و توانایی فراوان تری جهت تحمل فشار کسب خواهد نمود.

اکلوژن: در طول جلسات ساخت پروتز، قدرت و تعداد تماس های اکلوزالی به شکل تدریجی افزایش داده می شود. در افراد با بی دندانی پارسیل، پروتز موقت اولیه کاملا خارج از اکلوژن قرار می گیرد و پس از آن اندک اندک مشابه طراحی پروتز نهایی خواهد شد. هر چند، هیچ تماس اکلوزالی بر روی کانتی لور تعبیه نمی گردد. مدل اکلوژن پروتز نهایی نیز بر اساس اصول اکلوژن حفاظتی (IPO) خواهد بود.

طراحی پروتز: پروتز موقت اولیه فاقد تماس های اکلوزالی یا کانتی لور است و تنها برای اتصال ایمپلنت ها به یکدیگر، افزایش قدرت تحمل استرس، و افزایش کارایی جویدنی بیمار ساخته می شود. به مرور، پروتز های موقتی بعدی با شباهت بیشتر به پروتز نهایی اما بدون کانتی لور تحویل بیمار می گردد. پروتز نهایی نیز دارای کراون هایی با صفحات اکلوزالی کم عرض تر از دندان طبیعی ولی با کانتی لور و طبق اصول اکلوژن حفاظتی IPO ساخنه خواهد شد.