در طول سال ها استراتژی های گوناگونی جهت ترمیم ماگزیلای خلفی مورد دفاع قرار گرفته اند که به نقص های حجم استوانه و کیفیت پایین آن اشاره کرده اند.

روش های متنوع می توانند به صورت ذیل طبقه بندی شود :

• امتناع از قرار دادن ایمپلنت ها به صورت قدامی خلفی یا مدیال
• قرار دادن ایمپلنت ها و پر فوره کردن کف سینوس
• استفاده از ایمپلنت های تحت پریوستی
• انجام استئوتومی افقی، پیوند استخوان اینترپوزیشنال و ایمپلنت های اندوستئال
• بالا بردن کف سینوس در حین قرار دادن ایملنت
• انجام گرفت سینوس با دسترسی از بخش لترال و قراردهی همزمان یا متأخر ایمپلنت

 در گذشته ایمپلنت ها در ماگزیلای خلفی بدون تغییر شکل سینوس قرار داده می شدند. ایمپلنت های کوچک در ماگزیلای خلفی اغلب زیر انتروم قرار داده می شدند. کاهش مساحت سطح، شکل ضعیف کیفیت استخوان را  پیچیده تر می کرد و ثبات ایمپلنت را کاهش می داد. تلاش برای قرار دادن ایمپلنت های بزرگ تر آندوستئال خلفی انتروم به سمت توبروزیته و صفحه پتریگوئید همچنین منجر به ایجاد شرایط دشوار می شود. به علاوه اگر چه از لحاظ جراحی امکان پذیر است به ندرت اباتمنت سومین یا چهارمین مولر جهت ساپورت پروتزی مناسب اندیکاسیون دارد. این روش اغلب نیازمند سه یا تعداد بیشتری پونتیک میان ایمپلنت های قدامی و خلفی خواهد بود. طول متداول منجر به افزایش انعطاف پروتز، ترمیم بدون گیر، استرس بیشتر و عدم موفقیت ایمپلنت می گردد. استخوان باریک و اسفنجی فشرده اغلب در کرست ریج وجود دارد و در نوک زاویه لترال ماگزیلای خلفی به عنوان پایه ضعیف برای ایمپلنت های تحت پریوستی عمل می کند. نبود ارتفاع کافی استخوان به سبب نیروهای پارافانکشنی اکلوزالی اغلب منجر به جا به جایی لترالی ایمپلنت تحت پریوستی، از ریج استخوانی می شود.