تا به امروز تحقیقات چند ملیتی که توسط ISO انجام شده نشان داده است که تیتانیوم و آلیاژهای آن بیشترین استفاده را دارند. بیشترین ایمپلنت های غیر فلزی مورد استفاده، مواد اکسیدی، کربنی و شبه اکسیدهای گرافتی هستند. بیشترین گروه مواد قابل ایمپلنت شدن در دندانپزشکی شامل تیتانیوم و آلیاژهای آن، آلیاژهای کرم کبالت، استیل های شبه کریستال MO-Ni-Cr-Fe، تانتالوم، نیوبیوم، و آلیاژهای زیرکونیوم، فلزات گرانبها، سرامیک ها و مواد پلیمری هستند.

تیتانیوم

این گروه واکنش پذیر فلزات و آلیاژها (همراه با عناصر اول از گروه سوبستراهای فلزی واکنش پذیر) در هوا یا درون محلول های اکسید کننده، تشکیل فرم مقاومی از اکسیدها را می دهند. تیتانیوم، در معرض هوایی با دمای اتاق و مایعات بافتی نرمال، اکسید شده و بی اثر می شود. این واکنش پذیری برای اجزای ایمپلنت های دندانی بسیار مناسب است. در غیاب حرکات بین سطحی یا وضعیت های نامناسب محیطی، چنین وضعیت بی اثر سطحی (اکسیده شده) ایجاد پدیده خوردگی زیستی را به حداقل می رساند. در آزمایشات بر روی جانداران، در موقعیت هایی که ایمپلنت ها به صورت کاملاً محکم درون محل استخوان گیرنده قرار می گیرد، نواحی که طی قراردهی خراشیده یا سائیده می شوند، مجدداً اکسیده شده و بی اثر می شوند. این خصوصیت یکی از مهم ترین خصوصیات قابل ملاحظه در ارتباط با استفاده از تیتانیوم در ایمپلنت های دندانی است.

برخی گزارشات نشان می دهد لایه اکسید طی آزمایشات خوردگی تمایل به افزایش ضخامت دارد و دیگر این که تجزیه این لایه در محلول هایی که در معرض هوا قرار دارند، بعید به نظر می رسد.

آلیاژی از تیتانیوم که به طور معمول استفاده می شود، تیتانیوم-آلومینیم-وانادیم است. چنین آلیاژ تشکیل شده ای 6 برابر استخوان متراکم استحکام داشته و امکان طراحی قسمت های مختلف دارای ضخامت کمتر را می دهد.