پروسه جراحی ایمپلنت نیازمند فیکساسیون اولیه و فقدان نسبی حرکت طی مراحل اولیه ی شکل گیری سطح تماس استخوان – ایمپلنت است. طرح ایمپلنت یکی از نکات مهم و اولیه ای است که با آن این مرحله ی نخست به انجام می رسد؛ با این وجود وضعیت سطح ایمپلنت نیز می تواند یک عامل اثر گذار و کمک کننده باشد. به طور مثال سطوح خشن تر به ایمپلنت کمک می کنند تا طی فرآیند جایگذاری و جراحی ایمپلنت، اصطکاک و فیکساسیون (ثبات) بیشتری داشته باشد. وقتی طرح کلی ایمپلنت استوانه ای بوده و یا کیفیت استخوان ضعیف باشد، خشونت سطحی ایمپلنت ثبات جراحی ایمپلنت را بهبود می بخشد.

دوره التیام اولیه یک ایمپلنت ( که فوراً بارگذاری نشده) اساساً با وضعیت سطحی ایمپلنت تحت تأثیر قرار می گیرد. به عنوان یک قانون کلی، سطوح خشن تر، درصد تماس استخوان- ایمپلنت (BIC) را طی پروسه التیام اولیه استخوان افزایش می دهند. هرمان و همکارانش ترکیبی از ایمپلنت هایی با سطح صاف و خشن با کلار صاف 1/5 میلیمتری را زیر استخوان جایگذاری کردند و سایر ایمپلنت ها با سطح خشن در کرست استخوان قرار گرفتند. در طی یک ماه ایمپلنت های دارای کلارهای صاف، 1/5 میلیمتر استخوان از دست دادند با وجودی که هیچ گونه بار اکلوزالی روی ایمپلنت ها اعمال نشده بود. ایمپلنت هایی باسطح زبر در سطح کرست بدون اعمال بار اکلوزالی استخوان را به مدت 6 ماه (دوران تحقیق) حفظ کردند. بنابراین سطوح زبر یا خشن BIC اولیه را طی التیام اولیه حفظ کرده و باعث کاهش تحلیل استخوان مارژینال می شوند. این در شرایطی است که ایمپلنت پیش از بارگذاری اکلوزالی به داخل بافت نرم باید گسترش یافته باشد.