ناحیه دریافت کننده (گیرنده) که به جای ناحیه ی بی دندانی کاشت ایمپلنت قرار می گیرد باید کاملاً اکسپوز شده و قبل از برداشت پیوند برای دریافت آن آماده شده باشد. در این راه می توان ابعاد پیوند را بر اساس بازسازی کامل دیفکت ارزیابی و اندازه گیری کرد. همچنین این روش زمانی را که در آن پیوند پیش از فیکس شدن به ناحیه گیرنده تهیه می شود را کاهش می دهد. برش برای اکسپوز جراحی ناحیه گیرنده پیوند معمولاً بین بافت چسبنده و کراتینیزه داده می شود.

در موارد بی دندانی برش کرستال ریج اغلب با تمایل لینگوالی انجام می شود به خصوص در ماگزیلا. با این کار بافت کراتینیزه بیشتری در ناحیه فاسیال قرار می گیرد و خطر پارگی بخیه ها به واسطه ی ادم پس از جراحی کمتر می شود. این ادم بافتی می تواند باعث باز شدن خطر برش شود. وقتی که قرار است یک بلوک استخوان پیوند زده شود برش های عمودی اولیه معمولاً به اندازه یک دندان دیستالی مجاور دیفکت داده می شود که پاپیلای بین دندانی دیستال را هم دربر می گیرد. با این کار فلپ وسیعی ایجاد می شود که بستن اولیه آن راحت تر بوده و امکان باز شدن خط برش کمتر می شود برش آزاد کننده عمودی تا اتصال موکوژنژیوال ادامه می یابد اما از آن فراتر نمی رود. کنار زدن بافت نرم فلپ، دیستالی به سمت ناحیه فلپ نوعی کنار زدن اسپیلیت است تا التیام بافت نرم آسان تر انجام شده و احتمال باز شدن خط برش کاهش یابد.

پوشش کامل فلپ روی بلوک پیوند بخیه بدون کشش و تنشن برای دست یابی به نتایج قابل پیش بینی ضروری است و کار روی بافت نرم برای دست یابی به این هدف پیش از برداشتن پیوند از ناحیه دهنده آغاز می شود. روش کلاسیک آزاد کردن فلپ شامل کنار زدن فلپ تا قسمتی فراتر و دور تر از ناحیه گیرنده پیوند و اکسپوز بخش وسیع تری از استخوان بخش گیرنده فراتر از ابعاد ناحیه پیوند است.

مطالب مرتبط:

درمان عفونت و خطر با آنتی بیوتیک