همان طور که در مطالب قبل در مورد پیوند استخوان برای کاشت ایمپلنت توضیحاتی بیان شد، در این مطلب نیز در مورد عوارض مشکلات ناحیه دهانی که بافت استخوانی را برای دریافت باید پذیرا باشد، بیان می کنیم. در واقع علل عمده شکست پیوندهای اتوژن از ناحیه دهنده پیوند متغیر بوده و به خوبی مشخص شده اند . علت اولیه شکست پیوند استخوان در اتصال با ایمپلنت های داخل استخوانی شامل این موارد است: تشخیص نادرست، طرح درمان نامناسب و یا عدم توالی مناسب بخش های طرح درمان، management ضعیف بافت نرم، جایگذاری تعداد زیای (بیش از حد) ایمپلنت فقط در بافت پیوندی، قرار دادن در موقعیت نامناسب و بی توجهی به نیازهای استتیک حین آگمنتیشن. تشخیص نادرست شامل شرایط پاتولوژیک سینوس پیش از پیوند سینوس، وجود مشکلات پاتولوژیک اطراف ریشه یا بیماریهای پریودنتال است که پیشرفته بوده و می توانند با ایجاد عفونت (سیستمیک یا موضعی) که التیام بافت نرم و سخت را به مخاطره می اندازد پیوند را نیز به مخاطره بیندازند.

طرح درمان نامناسب شامل تلاش برای بازسازی فک بیمار با پروتز FP-1 شرایطی است که وضعیت داخل دهانی (استخوان) نوع D است.این قبیل بیماران می توانند بعد از پیوند اتوژن در صورتی که مقدار کافی استخوان موجود بوده و بافت نرم می تواند هنگام جراحی ناحیه را بپوشاند و شکل گیری استخوان هم اتفاق افتاده باشد، پروتز ثابت دریافت کنند. اما نمی توان قول داد پروتز نمایی کاملاً طبیعی داشته باشد. بیمارانی که چنین درخواست مشخصی را عنوان می کنند در زمره بیماران با توقعات غیر واقعی قرار می گیرند. همچنین طرح درمان های نامناسب استفاده از تعداد ناکافی یا استفاده از ایمپلنت های بیش از حد کوتاه برای ساپورت پروتز نهایی را هم در بر می گیرد. به طور مثال یک پروتز ثابت ماگزیلا تقریباً همیشه با یک پروتز ثابت یا با دندان های طبیعی در فک مقابل در تماس است. نیروهای لحظه ای بزرگتر، نیازهای زیبایی بیشتر، تراکم استخوان پایین تر و حساسیت آگمنتیشن SA برای موفق بودن بیشتر است. برای دستیابی به میزان ماندگاری 95 درصدی ایمپلنت و پروتز در ماگزیلا پیوند شده به 8 تا 10 ایمپلنت نیاز داریم به نحوی که کنتی لیور پروتز در خلف محدود باشد.

مطالب مرتبط:

پیامد منفی سیگار کشیدن برای ایمپلنت