همان طور که در مطلب قبل توضیحاتی در مورد ارزیابی رادیوگرافی دندان داده شد، در این مطلب نیز در مورد رادیوگرافی توضیحاتی بیان می گردد. تهیه رادیوگرافی های موازی پری آپیکال از ایمپلنت سخت تر از دندان است. ایمپلنت گاهی از آپکس دندان قبلی آپیکالی تر قرار می گیرد. در نتیجه آپکس ایمپلنت گاهی فراتر از اتصالات عضلانی قرار گرفته یا در منطقه ای قرار می گیرند که تهیه رادیوگرافی موازی را تقریباً غیر ممکن می سازند. یک تصویر کوتاه برای مشخص کردن بخش آپیکال ایمپلنت، مغایر با هدف رادیوگرافی در تفسیر وضعیت استخوان کرستال است. تحلیل استخوان کرستال با فیلم های عمودی بایت وینگ یا رادیوگرافی های پری آپیکال که شامل بخش آپیکال ایمپلنت نیستند به خوبی ارزیابی می شود.
تصویر واضح پیچ ها روی رادیوگرافی نشان دهنده زاویه مناسب تابش است. اگر پیچ ها در سمت واضح و در سمت دیگر محو باشند زاویه تابش حدود 10% اشتباه است. به طور ایده آل اتصال ایمپلنت – اباتمنت باید به صورت یک خط واضح بین دو قطعه دیده شود. وقتی رأس ایمپلنت در سطح کرست استخوان قرار گرفته باشد مقدار تحلیل استخوان کرستال اغلب به راحتی قابل مشاهده و ارزیابی خواهد بود. اگر هر دو بخش پیچ های ایمپلنت ناواضح باشد رادیوگرافی برای ارزیابی تحلیل استخوان کرستال ارزش تشخیصی نخواهد داشت.
یک رادیولوسنسی دور ایمپلنت (پری ایمپلنت) نشانه وجود بافت نرم و علامت شکست ایمپلنت است. دلیل آن می تواند عفونت (باکتریایی)، ایاتروژنیک (تحلیل استخوان به خاطر حرارت بالا) یا اختلالات موضعی در التیام استخوان باشد. در موارد نادر یک رادیولوسنسی آپیکال در یک ایمپلنت غیرمتحرک و ثابت دیده می شود. این اغلب پرفوریشن یکی از کورتیکال پلیت های لترالی استخوان است اما در عین حال می تواند از آلودگی دریل، حرارت بیش از حد یا عفونت نیز ایجاد شده باشد. پروتکل ارزیابی کیفیت سلامت ایمپلنت به معاینات بالینی بستگی دارد.
مطالب مرتبط:
