پیش از این در مورد پروبینگ و خونریزی ناشی از آن توضیحاتی بیان شد، در این مطلب درمورد بیماری های اطراف ایمپلنت توضیح می دهیم. در واقع ژنژویت یک التهاب ایجاد شده با واسطه باکتری ها است که ناحیه ای از لثه مارژینال در بالای کرست استخوان نزدیک یک دندان طبیعی را درگیر می کند. همچنین با پلاک همراه بوده و می توان آن را به این شکل دسته بندی کرد:

1) حاد نکروز دهنده

2) اولسراتیو (زخمی)

3) هورمونی

4) القا شده یک واسطه داروها

5) خود به خود

این دسته بندی ها را می توان در مورد بافت لثه در اطراف ایمپلنت هم به کار برد چون بر طبق گزارشات شکل اتصال لثه به دندان و ایمپلنت یکسان است. باکتری ها در ژنژویت می توانند اتصالات اپی تلیالی را تحت تأثیر قرار داده اما از دست رفتن چسبندگی بافت همبندی اتفاق نمی افتد. چون اتصال بافت همبندی دندان به طور میانگین 1/07 میلیمتر بالاتر از استخوان کرستال قرار دارد، دست کم 1 میلیمتر از سد حفاظتی در بالای استخوان باقی می ماند. در عوض هیچ ناحیه ای از اتصال بافت همبندی در اطراف ایمپلنت دیده نمی شود چرا که هیچ گونه الیاف همبندی وارد ایمپلنت نمی شوند. بنابراین هیچ گونه سدی از بافت همبندی برای حفاظت از استخوان کرستال اطراف ایمپلنت وجود ندارد.

پریودونتیت اطراف یک دندان با پرولیفراسیون و زخم اپی تلیوم جانکشنال، از دست رفتن پیش رونده اتصالات بافت همبندی و تحلیل استخوان آلوئولار مشخص می شود. باکتری ها وارد پریودونتیت نیز می شوند. این بیماری به انواع پریودونتیت بزرگسالان، سریعاً پیش رونده، نوجوانان موضعی و بالغین دسته بندی می شود. بعد از تحویل پروتز تحلیل اولیه استخوان کرستال در اطراف ایمپلنت معمولاً به خاطر وجود باکتری ها نیست. اغلب تحلیل استخوان در نتیجه عوامل استرس ایجاد می شود که تحمل آن از عهده سطح تماس استخوان – ایمپلنت که نابالغ بوده و به طور کامل معدنی نشده خارج است.

مطالب مرتبط:

بیماری های غدد درون ریز