از آن جا که طرح درمان ایمپلنت های دندانی مبتنی بر اصول پروتزی است و محدودیت های استخوان و آناتومی خاص محل کاشت ایمپلنت بایستی با توجه به فانکشن و زیبایی پروتز نهایی اصلاح شود، قبل از اقدام به جراحی باید دید کاملی از نتیجه نهایی درمان داشت. چندین روش برای بازسازی تاج دندان های از دست رفته وجود دارد. پروتزهای ایمپلنتی می توانند به شکل ثابت یا متحرک ساخته شوند. misch پنج نوع کلی طراحی آن را بر روی ایمپلنت معرفی کرده است (Mish 1991).

RP-4 و RP-5 پروتزهای متحرک و ثابت ایمپلنتی را در سه گروه FP-3 ,FP-2 ,FP-1 می توان تقسیم نمود. کانتور این کراون ها متفاوت است. FP-1 : کانتور مطلوب، FP-2 : کانتور افزایش یافته یا Overcontoured، و FP-3 : تلاشی است برای جبران نقص استخوانی با مشابه سازی شکل لثه با پرسلن یا آکریل صورتی. تفاوت اصلی FP-2 و F -3 در موقعیت خط لب بالا یا لب پایین در هنگام تکلم اصوات بی صدا است. در این دو نوع جهت افزایش سطح تماس ایمپلنت با استخوان، افزایش تعداد یا قطر ایمپلنت های مورد استفاده ضروری است.

در صورت کوتاه بودن خط لب یا امکان مشاهده نیمه ی ژنژوالی کروان، باید پاپی بین دندانی از دست رفته را به گونه ای بازسازی نمود. افزودن پرسلن یا آکریل همرنگ لثه یکی از راهکارهای مؤثر است. اگر چندین ایمپلنت در کنار هم قرار می گیرند، به دلیل فقدان نمای دالبری شکل استخوان و نبود پاپی بین دندانی، امکان باز ماندن فضای امبراژور بسیار زیاد است. با افزودن مواد همرنگ لثه می توان نمای زیباتری نسبت به طرح آن FP-2 ایجاد نمود. برای ساخت پروتز FP-3 می توان یا از فریم فلزی و پرسلن استفاده کرد یا از آکریل روی بدنه فلزی کمک گرفت. مهم ترین عامل مؤثر در انتخاب یکی از این دو ماده فضای بین فکی در دسترس است.

مطالب مرتبط:

طرح پروتز ثابت