ارزیابی رادیوگرافیک دندان های طبیعی برای تشخیص پوسیدگی، ضایعات اندونتیک و تحلیل استخوان پریودونتال کمک کننده جهت ایمپلنت است. از رادیوگرافی می توان برای ارزیابی نتیجه بیماری های پریودونتال روی استخوان حمایت کننده کمک گرفت اما نمی توان وجود یا فقدان مراحل بیماری را متذکر شد. بررسی تحلیل استخوان برای دندان های طبیعی شامل موارد زیر است:

1) وجود یا فقدان لامینا دورای دست نخورده

2) عرض فضای پریودونتال

3) مرفولوژی کرست استخوان (هم سطح یا زاویه دار)

4) فاصله بین سمنتو انامل جانکشن (CEJ) و سطح کرونال تا لیگامان پریودونتال (PDL)(عرض طبیعی یا غیر طبیعی).

سطوح نرمال استخوان در رادیوگرافی نزدیک دندان های طبیعی به طور تیپیک بین 1 تا 3 میلیمتر از CEJ هستند. ایمپلنت پوسیده نمی شود و دچار مشکلات اندو – پریو نمی شود. گرچه ناحیه کرستال استخوان گاهی برای دامنه ایده آل، رضایتمندی و نادیده گرفتن وضعیت سلامت اهمیت تشخیصی فوق العاده ای دارد.

تفسیر رادیوگرافی یکی از ساده ترین ابزارهای بالینی برای تعیین تحلیل استخوان کرستال ایمپلنت است اما محدودیت های فراوانی دارد. رادیوگرافی فقط سطوح استخوان کرستال مزیال و دیستال را به خوبی تصویر می کند. در حالی که تحلیل استخوان زودهنگام گاهی در سطح فاسیال ایمپلنت اتفاق می افتد. فقدان رادیولوسنسی دور یک ایمپلنت به خصوص در قسمت قدام مندیبل به این معنی نیست استخوان در سطح تماس وجود دارد. برای این که در یک رادیوگرافی معمولی تغییرات استخوانی نادیده شود باید بیش از 40% از تراکم استخوان کاسته شده باشد که به خاطر استخوان متراکم کورتیکال است. وقتی استخوان گسترده باشد نقص استخوانی V شکل ممکن است با استخوان کورتیکال احاطه شده و در نتیجه ارزش تشخیصی رادیوگرافی کاهش می یابد.

مطالب مرتبط:

انواع دیگری از رادیوگرافی سینوس ماگزیلا