یکی از روش هایی که اخیراً برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شود، ایمپلنت های دندانی است. ایمپلنت های دندانی از 2 جزء اصلی تسکیل شده اند؛ پایه و تاج ایمپلنت. پایه، قطعه ای فلزی است که در استخوان فک قرار می گیرد. این فلز اغلب از جنس تیتانیوم یا آلیاژهای تیتانیوم است و با قرار گرفتن در استخوان فک، اتصال محکمی بین این فلز و استخوان فک به وجود می آید؛ استحکامی مشابه ریشه دندان طبیعی. پروتز نهایی هم به شکل تاج طبیعی دندان روی پایه گذاشته می شود. این روش نسبت به روش های معمول دارای محاسنی است؛ از تحلیل استخوان فک در ناحیه بی دندان جلوگیری می کند و علاوه بر حفظ ظاهر مطلوب و بهبود توانایی جویدن و صحبت کردن، کیفیت زندگی را افزایش می دهد و درد و ناراحتی بیمار را برطرف می کند.

انجام ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که کل دندان ها، تعدادی از دندان ها یا فقط یک دندان خود را از دست داده اند، امکان پذیر است. اگر کسی فقط یک دندان خود را از دست داده باشد، دندان از دست رفته با یک ایمپلنت جایگزین خواهد شد. در این شرایط دیگر نیازی به تراش دندان های مجاور ناحیه بی دندان نیست (بریج). در بیمارانی که چند دندان مجاور را در یک فک از دست داده باشند، با توجه به وضعیت استخوان دو نوع درمان وجود دارد؛ می توان به جای هر درمان از یک ایمپلنت استفاده کرد یا با قرار دادن حداقل دو پایه و بریج ثابت، دندان های از دست رفته را جایگزین کرد. اگر کل دندان ها از دست رفته باشند نیز دو روش برای بازسازی ناحیه بی دندان وجود دارد؛ در روش اول با قرار دادن حداقل 6 تا 8 ایمپلنت در هر فک بریج ثابت روی پایه ها قرار داد و در روش دوم اگر به هر علتی نتوان این تعداد ایمپلنت در یک فک استفاده کرد، با قرار دادن 2-4 ایمپلنت در فک پایین و 4-6 ایمپلنت در فک بالا می توان پروتز متحرکی تهیه کرد که روی ایمپلنت های دندانی قرار بگیرد.

مطالب مرتبط:

انتخاب ایمپلنت به عنوان بهترین جایگزین