بررسی حرکت های مندیبل جهت ایمپلنت

بسیاری تحقیقات به تغییرات ابعادی مندیبل در زمان فعالیت فک، تحت تأثیر فعالیت ماهیچه های masticatory جویدنی اشاره کرده اند و 5 حرکت مختلف برای آن شبیه سازی شده است. حرکت مدیال یکی از معمولی ترین آن ها است مندیبل بین دو فورامن منتال از لحاظ نیروهای خمشی و چرخشی دارای ثبات است. در حالی که در ناحیه ی دیستال فورامن، مندیبل، حرکت قابل توجهی به سمت میدلاین (خط وسط) را حین باز شدن از خود نشان می دهد. این حرکت به طور اولیه توسط اتصال عضلات تریگوئید داخلی بر راموس مندیبل ایجاد می شود. تغییر شکل مندیبل، در ابتدای سیکل باز شدن دهان رخ می دهد و حداکثر تغییرات در تنها 28% باز شدن دهان یا تقریباً 12 میلیمتر حرکت مندیبل رخ می دهد. این حرکت ها برای ایجاد ایمپلنت مهم هستند. ایمپلنت های قرارگیرنده در قدام فورامن ها که به یکدیگر اسپیلنت شده اند، یا ایمپلنت های در یک کوادران خلفی که به ایمپلنت های قدامی متصل شده اند، عوارض مربوط به خمش یا چرخش مندیبل را از خود بروز نداده اند.

پیچش

تنه‌ی مندیبل در ناحیه ی دیستال فورامن نیز در مطالعات بر روی انسان و حیوان مورد استفاده قرار گرفته است . Hylander اعضای بزرگ تر خانواده  میمون ها (macaque) را مورد بررسی قرار داد و دریافت که مندیبل در سمت کارگر می چرخد و صفحه پارا ساجیتال بر روی سمت بالانسینگ در طول ضربات قدرتی جویدن و گاز گرفتن یک طرفه ی مولرها خم می شود.

. پروتزهای ثابت کاملاً حمایت شده توسط ایمپلنت می تواند مانع از دست رفتن استخوان در نواحی خلفی که معمولاً با بی دندانی کامل همراه است شود و سلامتی فیزیولوژیک را بهبود بخشیده به علاوه عوارض وابسته به پروتز کمتری در مقایسه با پروتزهای متحرک سبب شود.