وضعیت بی دندانی اغلب در نتیجه کشیده شدن مداوم دندان ها به دلیل فرآیندهای پاتولوژیک پوسیدگی دندانی، بیماری های پریودونتال یا به عنوان روشی برای کاهش هزینه ایمپلنت و هزینه های درمان های دندانپزشکی اتفاق می افتد. مشابه سایر نتایج پاتولوژیک بیماری، وقوع بی‎دندانی کامل مستقیماً با سن بیماران ارتباط دارد. میزان بی‎دندانی در سال های اولیه بزرگسالی به ازای هر 10 سال 4% افزایش می یابد و بعد از هفتاد سالگی به ازای هر ده سال بیش از 10% افزایش می یابد.

در مطالعات ملی مؤسسه ملی تحقیقات دندانی وقوع بی دندانی کامل (فقدان دندان) در یک قوس فکی (که در ماگزیلا 35 برابر بیشتر بوده است) در گروه سنی 30 تا 34 سال بسیار اندک بوده است اما در حدود سن 45 سال تا 11% و سپس تا بعد از سن 55 سالگی تقریباً ثابت مانده و به حدود 15% رسیده است. در مجموع حدود 12 میلیون نفر در آمریکا در قوس بی دندان هستند که 7% جمعیت کل بزرگسالان را تشکیل می دهد.

در مطالعات سال 1999 تا 2002 مشخص شد بی‎دندانی در هر دو قوس فکی 7/7% جمعیت بزرگسالان در آمریکا (یعنی چیزی نزدیک به 20 میلیون نفر) وجود دارد. جمعیت جوان در حال حاضر از مزیت اطلاعات پیشرفته و روش های ترمیمی (دندانپزشکی) و بازسازی بهرمند هستند. بی‌دندانی در 5% بزرگسالان شاغل در رده سنی 40 تا 44 دیده شده که در رده سنی 65 سال به 26% و در افراد بالاتر از 75 سال به 44% افزایش پیدا کرده است. در واقع می توان گفت در افراد مسن تر از دست دادن دندان ها شایع تر است. به نظر نمی رسد جنسیت ارتباطی با حفظ یا از دست رفتن دندان ها داشته باشد.

درصد بی‌دندانی در یک یا دو فک 17% جمعیت بزرگسالان آمریکا چیزی حدود 30 میلیون نفر را شامل می شود. اگر بخواهیم این ارقام را تفسیر کنیم، 30 میلیون نفر تقریباً معادل کل جمعیت سیاه پوستان آمریکا یا کل جمعیت کشور کانادا است. اگرچه بی‌دندانی در هر دهه در حال افزایش است جمعیت افراد مسن به شدت رو به فزونی رفته و این افراد نیازمند دریافت یک یا دو دنچر کامل هستند و از 33/6 میلیون بزرگسال در سال 1991 به 37/9 میلیون بزرگسال در سال 2020 خواهند رسید. تعداد کل بی‎دندانی فک ها تقریباً 56/5 میلیون نفر در سال 2000 بود که در سال 2010 به 59/3 میلیون نفر و در سال 2020 به 61 میلیون نفر خواهد رسید. بنابراین بی دندانی کامل همچنان یک نگرانی جدی است و بیمارانی که دچار این مشکل هستند گاهی برای حل مشکلات فراوان مرتبط با بی دندانی نیاز به درمان ایمپلنت خواهند داشت. اگر قرار بود از ایمپلنت برای ساپورت هر قوس بی دندانی استفاده شود آن وقت در سال، 2262000 میلیون عدد ایمپلنت مورد نیاز بود. در حال حاضر هر ساله فقط 1 میلیون ایمپلنت برای درمان کلیه بیماران مورد استفاده قرار می گیرد. (بی دندانی کامل و بی دندانی پارسیل). تقریباً 70% کمتر از 1 تا 5 درصد زمان درمانی دندانپزشکان برای بیماران بی دندان صرف می شود که بخش بزرگی از نیاز به درمان های ایمپلنت بدون پاسخ باقی می ماند.

مطالب مرتبط:

کیفیت سلامت ایمپلنت