در طی تکامل ایمپلنتولوژی دهانی روش های متعددی پیشنهاد شد تا مشکلات مربوط به فک هایی با تحلیل شدید را برطرف کند. کمبود ساپورت در طراحی ایمپلنت های داخل استخوانی قدیمی باعث تولید ایمپلنت زیر پوستی شد که روی استخوان باقیمانده راموس و سمفیز در مندیبل قرار می گرفت. همچنین طراحی فریم ایمپلنت داخل استخوانی راموس مزایای این نواحی را می گرفت. تلاش شد تا در ماگزیلا با ایمپلنت های داخل استخوانی و زیر پوستی گستر ش به ضخامت پتریگوئید، توبروزیته و سطوح طرفی زواید زایگوما صورت گیرد. با این وجود در شرایط آتروفی شدید و به خاطر ضعف بیومکانیکی سیستم های ایمپلنت مشکلات فراوانی ایجاد می شود. خشونت بنیادی اصول پروتزی در رستوریش نهایی مثل ساپورت ناکافی ایمپلنت (از نظر تعداد، سایز و موقعیت) و افزایش تعداد پانتیک ها باعث شد تا یافتن روش هایی قابل پیش بینی تر مد نظر قرار گیرد.

ایده بازسازی فک با مواد اتوژن و آلوپلاست چندین سال است که به شدت در بازسازی فک و صورت مورد استفاده قرار می گیرد. با این وجود بازسازی فک فقط با استخوان اتوژن در طی 3 تا 5 سال پس از عمل با تحلیل شدید و پیشرفت استخوانی روبرو خواهد شد. به علاوه آگمنتیشن ریج های آتروفیک برای دنچرهای کامل کلاسیک کماکان راحتی و وضعیت طبیعی جویدن را برای بیمار تأمین نمی کنند. به عبارت دیگر گزارش ها از ایمپلنت هایی در تماس با پیوندهای اتوژن در مقالات وجود دارد که موفقیت بیشتری در ارتباط با ساپورت پروتزی و حفظ طولانی مدت پیوند داشته اند. ایمپلنت ها پیوند استخوان را تحریک و حفظ کرده و از تحلیل سریع استخوان که در پیوند اتوژن برای دنچرهای کامل دیده می شود جلوگیری خواهند کرد. 

مطالب مرتبط:

توضیحاتی در مورد پیوند استخوان برای ایمپلنت