دانسیته استخوان مستقیماً مربوط به استحکام و ضریب کشسانی استخوان است. در استخوان متراکم تر، استرین کمتری تحت نیروی وارد شده در مقایسه با استخوان نرم تر مشاهده می شود. به عنوان نتیجه، ریمودلینگ استخوانی کمتری در استخوان های متراکم تر در مقایسه با استخوان نرم تر در شرایط بارگذاری متشابه وجود دارد. یک کاهش در ریمودلینگ استخوان منجر به کاهش تحلیل استخوانی می گردد.

در مطالعات انسانی آینده نگر، Manz مشاهده کرد میزان تحلیل استخوان مارجینال در مجاورت ایمپلنت مربوط به دانسیته استخوان است. تحلیل استخوان اولیه در اطراف ایمپلنت از زمان قرار دادن ایمپلنت تا مرحله 2 جراحی و باز کردن مجدد در تمام انواع استخوان مشابه بود. اگر چه 6 ماه پس از تحویل پروتز تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت بیشتری در رادیوگرافی مشاهده می شود که در محدوده 0.68 میلی متر برای کیفیت 1، 1/1 – 1 برای کیفیت 2، 1/24 برای کیفیت 3، 1/44 برای نوع با کیفیت 4 استخوان است. به بیان دیگر، هر چقدر استخوان متراکم تر باشد تحلیل استخوان مشاهده شده اطراف ایمپلنت، پس از تحویل پروتز کمتر می گردد.

گزارشات کلینیکی 

گزارشات کلینیک نشان داده اند که یک افزایش در تحلیل مارجینال در اطراف ایمپلنت هایی که مجاور کانتی لوری هستند که برای جایگزینی دندان از دست رفته به کار رفته اند.

طول کانتی لور و یک افزایش در استرس اکلوزالی بر روی مجاورترین دندان پایه مستقیماً مربوط به این واقعیت است که افزایش در از بین رفتن استخوان مارجینال ممکن است مربوط به استرس اکلوزالی گردد.

بیومکانیک طراحی ایمپلنت

مقادیر متفاوتی از تحلیل استخوان مارجینال برای طرح های مختلف بدنه های ایمپلنت، گزارش شده است. طراحی و شرایط سطح بدنه ایمپلنت، ممکن است بر میزان کشش (استرین) توزیع شده در سطح اتصال ایمپلنت – استخوان تأثیر بگذارد.