تصویربرداری تشخیصی و روش های آن در ارئه یک طرح درمان کامل و جامع به تیم مشخص ایمپلنتولوژی و بیماران کمک می کند.

اطلاعات به دست آمده از تاریخچه پزشکی و دندانپزشکی بیمار، معاینات کلینیکی، تست های لابراتوری، کست های تشخیصی، وکس آپ (wax up) های تشخیصی، تصویربرداری تشخیصی، نقش مهمی را در ارائه طرح درمان بیماران بازی می کند.

اهداف تصویربرداری 

اهداف تصویربرداری تشخیصی بستگی به تعداد فاکتور، شامل میزان و نوع اطلاعات مورد نیاز، مدت زمان اجرای طرح درمان، دارد. تصمیم گیری جهت این که تصویربرداری تشخیصی در چه زمانی و با کدام تکنیک، مناسب است به ملاحظه نقش این فاکتور ها وابسته است و در 3 فاز می توان آن را طبقه بندی نمود.

فاز 1

این فاز تحت عنوان فاز تصویربرداری قبل از جراحی نام گذاری می شود و شامل کلیه بررسی های رادیولوژیکی قبل و جدید انتخاب شده، برای کمک به تیم ایمپلنتولوژی در تعیین طرح درمان نهایی و جامع بیمار است. اهداف این فاز تصویربرداری شامل کلیه اطلاعات جراحی و پروتزی مورد نیاز برای تعیین کمیت، کیفیت و زوایای استخوانی، ارتباطات با ساختارهای حیاتی و وجود یا فقدان هر گونه بیماری در نواحی هدف جراحی است.

فاز 2

فاز 2 تحت عنوان تصویر برداری جراحی و حین عملیات ایمپلنت نام گذاری می شود. و روی کمک در حین جراحی و عملیات پروتزی بیمار متمرکز است. اهداف این فاز تصویربرداری ارزیابی نواحی جراحی در حین و بلافاصله پس از جراحی است و به استقرار ایده آل ایمپلنت های دندانی به لحاظ موقعیتی، ارزیابی ترمیم و فاز اینتگریشن جراحی ایمپلنت، و اطمینان از موقعیت صحیح اباتمنت ها و اجرای پروتزی، کمک می کند.

فاز 3

فاز 3، تصویربرداری پروتزی ایمپلنت خوانده می شود، این فاز بلافاصله پس از جایگذاری پروتز انجام می شود و تا زمانی که ایمپلنت در دهان باقی است، ادامه می یابد. اهداف این فاز تصویربرداری ارزیابی طول عمر بقای ایمپلنت به لحاظ ثبات و فانکشن (عملکرد)، شامل سطح استخوان کرستال در اطراف هر ایمپلنت و ارزیابی ساختار مجموعه ایمپلنت است.

مطالب مرتبط:

اصول علمی در طراحی ایمپلنت های دندانی