در گذشته تعداد ایمپلنت ها اغلب در ارتباط با مقدار استخوان قابل استفاده در بعد مزیودیستالی معین می شد. مثلاً در یک قوس بی دندانی در صورت وجود حجم زیاد استخوان 6 ایمپلنت بین دو سوراخ منتال در قدام سینوس های ماگزیلاری کار گذاشته می شد تا یک پروتز تمام فک ساخته شود در حالی که در استخوانی با تحلیل متوسط تا شدید از 4 ایمپلنت برای ساپورت یک پروتز تمام فک استفاده می شد. با این وجود این گزینه درمانی این نکات را مد نظر قرار نمی دهد: چند برابر شدن نیروی کراون یا ارتفاع یا فاصله قدامی خلفی ایمپلنت ها در ارتباط با کنتی لیورهای دو طرفه خلفی که دندان های خلفی را جایگزین می کنند.

وقتی 4 ایمپلنت یک پروتز ثابت 12 واحدی را ساپورت می کنند، موقعیت ایمپلنت ها به گونه ای است که امکان تبعیت از قانون موقعیت قرارگیری کلیدی ایمپلنت مسیر نخواهد بود. در نتیجه 4 پونتیک بین ایمپلنت های قدامی قرار گرفته یا 3 پونتیک از دیستالی ترین ایمپلنت ها  کنتی لیور می شوند. به علاوه تعداد ایمپلنت ها در یک طرح درمان به ندرت می تواند (باید) حداقل باشد. (در این صورت) اگر ایمپلنت شکست بخورد هیچ عاملی برای پیشگیری از خطر وجود نخواهد داشت. مثلاً اگر 25 بیمار برای ساپورت یک پروتز ثابت 4 ایمپلنت دریافت کنند، 25 پروتز ثابت و 100 عدد ایمپلنت خواهیم داشت. اگر هر بیمار یک عدد از تعداد ایمپلنت را از دست بدهد تنها 3 ایمپلنت باقی مانده و در نتیجه تقریباً تمامی 25 پروتز ثابت در خطر شکست ناشی از overload خواهند بود. اگر 20 درصد از ایمپلنت ها با شکست مواجه شوند (یعنی در هر بیمار یک ایمپلنت از دست برود) از 25 بیمار فقط 5 نفر برای ساپورت رستوریشن خود 4 ایمپلنت خواهند داشت (موقعیت پروتز معادل 20 درصد). این نوع طرح درمان ممکن است در ابتدا برای بیمار ارزان تر باشد ولی شکست یک ایمپلنت هر زمانی بعد از مرحله جراحی رستوریشن بیمار را در معرض خطری جدی قرار می دهد.

اگر 25 بیمار بی دندان برای ساپورت یک پروتز ثابت 12 واحدی تمام فک، در تعداد ایمپلنت  8 عدد داشته باشند خطر شکست پروتز به شدت کاهش می یابد. اگر هر بیمار یک ایمپلنت از دست بدهد تقریباً تمامی بیماران همچنان با همان پروتز اولیه قادر به فانکشن خواهند بود. حتی اگر تمامی 25 بیمار 2 ایمپلنت هم از دست بدهند، 25 پروتز همچنان می توانند بدون ریسک به فانکشن ادامه دهند (بسته به موقعیت ایمپلنت شکست خورده). تعداد ایمپلنت های اضافی همچنین طول کنتی لیور را کاهش داده یا تعداد پونتیک ها را در پروتز کم می کنند و اباتمنت های اضافی ریتنشن بیشتری برای ریستوریشن تأمین می کنند و خطر شل شدن پیچ یا شکسته شدن سمان پروتز را کاهش می دهند.