بی دندانی کامل یا پارشیال ماگزیلا در مردم شایع است. 7درصد از جمعیت بزرگسالان در ایالات متحده (12 میلیون نفر) تمام دندان های خلفی ماگزیلا را از دست داده اند ولی حداقل تعدای از دندان های مندیبل را دارا هستند. به صورتی که بی دندانی کامل در ماگزیلا 35 برابر بیشتر از مندیبل رخ می دهد. به علاوه 10/5 درصد از جمعیت بزرگسالان بی دندان هستند. بنابراین 30 میلیون نفر در ایالات متحده یا 17/5 درصد از جمعیت بزرگسالان تمام دندان های ماگزیلای خود را از دست داده اند. به علاوه 20 تا 30 درصد از بزرگسالان جمعیت بی دندانی پارشیال بیش از 45 سال سن دارند و دندان های ماگزیلای خلفی را در نصف فک از دست داده اند. 15 درصد از این گروه سنی دندان های ماگزیلای خلفی را در هر دو منطقه از دست داده اند. به بیان دیگر تقریبا 40 درصد بیماران بزرگسال، حداقل فاقد تعدادی از دندان های خلفی ماگزیلا بوده اند. بنابراین منطقه خلفی ماگزیلا از معمول ترین نقاط درگیر برای طرح درمان ایمپلنت جهت پروتز ثابت یا متحرک است.

منطقه بی دندانی ماگزیلای خلفی شرایط بسیار خاص و دشواری را در دندانپزشکی ایمپلنت ایجاد می کند. گرچه متدهای درمانی موجود اثبات شده، فرایندهای این منطقه از دهان را به اندازه سایر نقاط دهان قابل پیش بینی کرده است. اغلب جراحی های مهم شامل پیوند سینوس جهت افزایش ارتفاع استخوان، گرفت onlay جهت افزایش عرض استخوان و روش های تغییر یافته جراحی جهت وارد کردن ایمپلنت در تراکم های ضعیف تر استخوانی به این منطقه اختصاص دارد. گرفت سینوس ماگزیلا جهت غلبه بر دشواری های کاهش ارتفاع استخوان موجود یک فرآیند بسیار محبوب و قابل پیش بینی در طول دهه های اخیر بوده است.