توموگرافی در دندانپزشکی ایمپلنت یک واژه ی ژنریک است که از کلمات یونانی ساخته شده، و اشکال رادیوگرافی مقطعی بدن را توصیف می کند و روش های توموگرافیک ماهرانه و دستگاه های فراوانی توسعه یافته اند. اگرچه، اصل پایه ای توموگرافی به این صورت است که تیوب اشعه x و فیلم توسط یک میله تحت عنوان Fulcrum (میله محوری) به هم متصل می شوند، و حول نقطه ای که تکیه گاه خوانده می شود، می چرخد. هنگامی که سیستم شروع به کار می کند، تیوب اشعه x در یک مسیر شروع به کار می کند در حالی که صفحه فیلم در مسیر مخالف حرکت می کند، و کل سیستم حول تکیه گاه می چرخد. تکیه گاه ثابت می ماند. ومحل مورد نظر یا لایه توموگرافیک را به تصویر می کشد. مقاطع مختلف توموگرافیک، با تنظیم موقعیت تکیه گاه یا بیمار نسبت به تکیه گاه در سیستم های ژومتری ثابت، تولید می گردند.

فاکتورهایی که روی کیفیت توموگرافیک اثر می گذارند، وسعت میدان و مسیر گردش تیوب است. هر چقدر دامنه گردش تیوب وسیع تر باشد، مقطع توموگرافیک حاصله نازکتر می گردد. توموگرافی خطی ساده ترین نوع توموگرافی است.

کیفیت تشخیصی تصویر توموگرافیک حاصله توسط نوع حرکت توموگرافیک، ضخامت مقطع و درجه بزرگنمایی، تعیین می شود. برای بیماران ایمپلنت دندانپزشکی، توموگرافی مرکب با کیفیت بالا، زوائد آلوئولار را نشان می دهد و با در نظر گرفتن بزرگنمایی، امکان محاسبه موقعیت فضایی زوائد آلوئولار را فراهم می کند. این تکنیک همچنین این امکان را می دهد که روابط فاصله ای بین ساختارهای حیاتی و مکان ایمپلنت را تعیین کنیم. توموگرافی های معمول دارای یک میزان ثابت از بزرگنمایی هستند که بین دستگاه های مختلف متفاوت است.

مطالب مرتبط:

توموگرافی کامپیوتری و کاربرد سی تی اسکن