فضای مورد نیاز مزیودیستال مولر برای جایگذاری ایمپلنت معمولاً بین 8 تا 12 میلیمتر بوده که به اندازه دندان اصلی و مقدار دریفت مزیالی مولر دوم قبل از جایگذاری ایمپلنت بستگی دارد. وقتی یک ایمپلنت با قطر 4 میلیمتر کار گذاشته شده تا کراونی با عرض مزیودیستالی 12 میلیمتر را ساپورت کند، کنتی لوری به طول 4 تا 5 میلیمتر روی مارژینال ریج ایجاد می شود.

شایع ترین مشکل در یک ایمپلنت معمولی با قطر 4 میلیمتر که برای جایگزینی دندان مولر به کار می رود شل شدن پیچ اباتمنت است. چنانچه عرض مزیودیستالی اجازه دهد بهتر است برای بازسازی ناحیه از دو ایمپلنت 5/3 تا 4 میلیمتری استفاده شود. با این کار نیروهای وارد شده کاهش یافته و خطر شل شدن پیچ اباتمنت کمتر می شود. در یک گزارش 3 ساله از جایگزینی اولین مولر، بالشی و همکارانش دریافتند که شل شدن پیچ اباتمنت شایع ترین مشکل در زمانی رخ می دهد که فقط یک ایمپلنت کار گذاشته شود. همچنین زمانی که دو ایمپلنت اسپیلینت شده بیشتر است. در صورت استفاده از دو ایمپلنت استاندارد اسپیلینت شده، میزان استرس های باکولینگوالی و مزیودیستالی وارده، در مقایسه با ایمپلت با قطر 5 میلیمتر 50% کاهش دیده می شود.  در نتیجه توصیه می شود هر زمان امکان داشته باشد از دو ایمپلنت اسپیلینت شده جهت بازسازی فضای بزرگ یک مولر استفاده شود. ایمپلنت های پهن نیازی به ارتفاع زیاد استخوان ندارند که یک مزیت برای آن ها به حساب می آید چرا که کاهش ارتفاع عمودی استخوان در نواحی خلفی از جمله محدودیت های آناتومیکی ست. هر زمان امکان داشته باشد می توان از یک ایمپلنت قطورتر جهت بهبود شرایط مکانیکی استفاده کرد.

مطالب مرتبط: 

ایمپلنت تک دندان

ارتباط پوکی استخوان با از دست دادن دندان