داروهای ضد انعقاد شامل: وارفارین سدیم، آسپیرین می باشند. وارفارین سدیم (کومادین) به عنوان یک داروی ضد انعقاد در درمان بسیاری از بیماری ها مانند بیماری ایسکمیک قلب، ترومبوز عمقی وریدی، آمبولی ریوی و دریچه های مصنوعی قلب به کار می رود. وارفارین سدیم نیمه عمری 40 ساعته دارد که در اشخاص مختلف از 20 تا 60 ساعت تغییر می کند وارفارین سدیم از طریق تداخل با سنتر ویتامین K که یک کوفاکتور در بسیاری از واکنش های آبشار انعقادی است عمل می کند.

تمهیدات لازم در دندانپزشکی ایمپلنت

اعتقاد اکثر پزشکان تاکنون بر این بوده است که دارو باید قبل از جراحی دندانپزشکی برای جلوگیری از خونریزی احتمالی قطع شود. اما در بسیاری از نمونه های مستند وقوع آمبولی در بیمارانی که استفاده از وارفارین سدیم را قطع کرده اند و وقوع ترومبوز در اثر برگشت توانایی زیاد انعقاد نشان داده شده است. به علاوه، تحقیقات نشان داده اند که می توان جراحی های دندانپزشکی را با موفقیت در بیمارانی که درمان ضد انعقاد دریافت می کنند به انجام رساند البته به این شرط که مقادیر INR آن ها در محدوده ی درمانی قرار داشته باشد.

آسپیرین یا سالیسیلیک اسید به عنوان یک داروی ضد التهاب، مسکن و تب بر مورد استفاده قرار می گیرد. هر چند که در سال های دهه ی هشتاد میلادی کشف شد که در دوز های خیلی پایین تأثیر آنت پلاکتی نیز دارد. در صورتی که برای اثر تب بری و پاسخ ضد التهابی به دوزهای بالاتری نیاز بود. آسیپرین با کاهش غیر قابل برگشت تجمع پلاکتی، بر تشکیل ترومبین تأثیر می گذارد. مطالعات به چاپ رسیده ی زیادی وجود دارند که از قطع درمان آسپیرین به مدت 7 تا 10 روز قبل از جراحی اختیاری حمایت می کنند.

تمهیدات لازم در دندانپزشکی ایمپلنت

از آنجایی که در هیچ گونه مطالعه ی دوسوکور قطع درمان آسپیرین با دوز پایین به خصوص در جراحی های دهانی حمایت نشده است، دلیلی بر قطع مصرف عادی آسپیرین برای درمان ایمپلنت وجود ندارد. مداخله در درمان آسپیرین ممکن است بیمار را در خطر ابتلا به ترومبو آمبولی، عفونت میو کارد یا سوانح عروق مغز قرار دهد.