یافته های سابجکتیو درد، حساسیت و تندرس شکایت های رایج دندانی هستند که دندانپزشک در کارهای عمومی آن ها را درمان می کند. درد و تندرس معیارهایی سابجکتیو بوده و به تفسیر بیمار از درجه ناراحتی بستگی دارند. درد با عنوان احساسی ناخوشایند معرفی می شود که شدت آن از ناراحتی خفیف تا عذابی شکنجه کننده متغیر است. تندرس بیشتر یک آگاهی ناخوشایند در محدوده ای خاص است. گاهی یک دندان طبیعی هایپرمیک شده و به سرما حساس می شود که نخستین نشانگر وجود یک مشکل است. دندانی که مشکل جدی تری دارد به گرما و به پرکاشن حساس می شود که نشانگر پالپیت است. فوریت دندانپزشکی معمولاً همراه با درد است و دندانپزشک در تشخیص و درمان آن ها مهارت دارد. یک ایمپلنت به ندرت با معیارهای سابجکتیو درد یا حساسیت روبرو می شود. ایمپلنت هایپرمیک نمی شود و به حرارت حساس نیست و علائم اولیه و هشدار دهنده بیماری ممکن است در آن دیده نشود. به علاوه بعد از التیام ایمپلنت به ندرت دچار درد می شود. این معیار کمتر با سلامت ایمپلنت ارتباط دارد. این مشکلات در ایمپلنت نیز دیده شده است.

وقتی التیام ایمپلنت به مرحله اولیه رسید، فقدان درد تحت نیروهای افقی و عمودی یک معیار سابجکتیو اولیه محسوب می شود. از پرکاشن و اعمال نیرو تا 500 گرم برای ارزیابی بالینی درد یا ناراحتی دندان یا ایمپلنت استفاده می شود. معمولاً (اما نه همیشه)، درد بروز نمی کند مگر این که ایمپلنت لق بوده و با بافت التهابی احاطه شده باشد یا این که دارای فیکساسیون محکم باشد اما به یک عصب تجاوز کرده باشد. رایج ترین مشکلی که باعث بروز ناراحتی می شود زمانی است که یک اباتمنت شل در محل اتصال اباتمنت – ایمپلنت قسمتی از بافت نرم را زیر فشار قرار دهد (گاز بگیرد). وقتی بافت نرم در آن ناحیه حذف شده و اباتمنت سفت شود، ناراحتی از بین می رود. وقتی اتصال ایمپلنت – اباتمنت محکم شود اما درد همچنان باقی مانده باشد شکستگی بدنه ایمپلنت مد نظر قرار می گیرد.

مطالب مرتبط:

ایمپلنت های داخل استخوانی