هدف رایج درمان های پروتزی، ساختن یک پروتز ثابت برای بیمار با بی دندانی پارسیل است.

در دندانپزشکی ایمپلنت، صرف نظر از تعداد دندان های از دست رفته، از اباتمنت های اضافه برای میل به این هدف استفاده می شود. توانایی اضافه کردن تعداد اباتمنت ها در نواحی خاص، دندانپزشک را قادر به گسترش این هدف پروتزی در اغلب بیماران کرده است. دندانپزشک می تواند ایمپلنت ها را به عنوان ساپورت کننده ی مستقل پروتز و یا در موارد نادری همراه با دندان های طبیعی در پروتز به کار برد.

طرح درمان بیمار شدیداً تحت تأثیر ارزیابی دندان های طبیعی باقی مانده در مجاورت ناحیه ی بی دندانی قرار دارد. دندان های طبیعی نیازمند درمان های اضافه قبل از کامل شدن پروتز نهایی هستند. بهتر است صرف از نوع و تعداد درمان های لازم  در بازسازی دندان های طبیعی قبل از جراحی ایمپلنت با بیمار ارتباط برقرار کرده و توضیحات لازم به وی داده شود. در غیر این صورت مراحل و هزینه های درمان ممکن است موجب نارضایتی بیمار شده و باعث تغییر در طرح درمان اولیه با ضعیف شدن پرو گنوز درمان شود.

ساپورت گرفتن از اباتمنت چه مدنظر باشد یا نباشد، دندان های مجاور ناحیه ی بی دندانی پارسیل به طور کامل و از جنبه ی متفاوتی نسبت به بقیه ی دندان ها بررسی می شوند. اغلب دندان های مجاور ناحیه ی بی دندانی دچار تحلیل استخوان شده اند و سلامتی آن ها نیز از کیفیت پایین تری برخوردار است. به علاوه ویژگی استخوان موجود در مجاورت ناحیه ی بی دندانی شدیداً تحت تأثیر مقدار استخوان هستند. اغلب، این امر عاملی در انتخاب بین پروتز متکی بر ایمپلنت، پروتز پارسیل ثابت متداول و یا رستوریشن متحرک می باشد.