ارزیابی ساپورت بافت نرم به طور اولیه با طرح درمان پروتز نوع RP-5 (اوردنچر) که یک ساپورت 2 گانه هم از ایمپلنت ها و هم از ریج بی دندانی فراهم می کند، مرتبط است.

عوامل زیر می بایست در این شرایط بررسی شوند : شکل ریج، اندازه، توازی و شکل کام، فک های بزرگ که تحلیل اندکی دارند نسبت به فک های کوچک تر با آتروفی بیشتر در ماگزیلا یا مندیبل ساپورت بهتری ایجاد می کنند. اندازه ی بافت نرم را می توان بر روی عکس رادیوگرافی ارزیابی کرد، زیرا این معیار شدیداً به موقعیت اتصالات عضلانی ارتباط دارد. اتصالات عضلانی بلند بر روی اباتمنت ها یا استخوان نوع متوسط (نوع A یاB) را می توان با پروسه های وستیبولوپلاستی همزمان با جراحی ایمپلنت کوتاه کرد.

ساپورت پروتز وابسته به شکل ریج باقی مانده و در ماگزیلا وابسته به قوس کام است. یک ریج مربعی، شکل مقاوم و ثبات مطلوبی دارد. در صورتی که ریج تا حدی صاف (flat) شود، رتینشن و ثبات با مشکل مواجه می شود، اما ساپورت پروتز همچنان کافی است. ریج های مثلثی (مخروطی) در ناحیه ی کام معمولاً ثبات ضعیفی دارند. توازی ریج با پلان اکلوزال نیز می بایست بررسی شود. ریج بی دندانی موازی با پلان اکلوزال برای ساپورت بافت نرم بسیار مطلوب است.

چنانچه ریج ها مقعر باشند، ثبات دنچر شدیداً تحت تأثیر قرار می گیرد. فرم طرفی حلق نیز در پروتز ماگزیلا یا ریستوریشن RP-5 می بایست ارزیابی شود. برجستگی کام نرم زمانی مطلوب است که در محل اتصال کام نرم و سخت یک شیب تدریجی ولی طویل داشته باشد تا امکان گسترده شدن سیلی خلفی پالاتال را فراهم کند و رتینشن افزایش یابد. از سویی دیگر یک کام نرم کلاس III که ناگهان دچار فرو رفتگی می شود، منجر به کم شدن سیل و حالت تهوع در بیمار می شود.

مطالب مرتبط:

موقعیت ایمپلنت و پروتز بعد از جایگذاری