سایز ایده آل بدنه ایمپلنت باید از همان ابتدا در طرح درمان مشخص شود نه این که تصمیم گیری درباره آن به زمان جراحی موکول شود. سایز اولیه بدنه ایمپلنت از هر دو بعد طول و قطر باید از قبل مشخص شود. در یک پروتکل التیام دو مرحله ای، طول ایده آل بدنه ایمپلنت می تواند 12 تا 16 میلیمتر باشد. در استخوان نرم تر باید از ایمپلنت های بلندتر استفاده کرد. هر چه نیروی جویدن بیشتر باشد ایمپلنت باید بلندتر باشد. بنابراین کوتاه ترین طول ایمپلنت ها باید برای استفاده در نواحی قدامی مندیبل مد نظر قرار گیرد. قدام ماگزیلا به ایمپلنت هایی کمی بلندتر نیاز دارد، خلف مندیبل ایمپلنت بلندتر و در خلف ماگزیلا معمولاً نیاز است تا برای داشتن یک طرح درمان مناسب از بلندترین ایمپلنت ها استفاده شود.

قطر ایمپلنت نیز بخش مهمی از یک طرح درمان مناسب است. قطر یک ایمپلنت باید از جنبه های جراحی، loading و پروتز مورد توجه قرار گیرد. در طرح درمان اولیه قطعات مربوط به loading و پروتز از اهمیت بیشتری برخوردار هستند. عرض ایمپلنت به طور مستقیم با سطح تماس فانکشنال در ارتباط است. بنابراین جایی که نیروها بیشتر هستند یا تراکم استخوان کمتر است ایمپلنت باید پهن تر بوده که قطر آن از 3 تا 6 میلیمتر متفاوت خواهد بود. به عنوان یک قانون کلی باریک ترین بدنه ایمپلنت در قدام مندیبل به کار می رود و به دنبال آن قدام ماگزیلا و خلف مندیبل قرار دارند. پهن ترین ایمپلنت باید در ناحیه مولرها در خلف ماگزیلا جایگذاری شود.

اصول پروتزی مربوط به عرض ایمپلنت اساساً با استتیک emergence profile، نیروی وارد بر پیچ اباتمنت، و استحکام قطعات ایمپلنت ارتباط دارد. در نتیجه بدنه ایمپلنت های قطورتر برای نواحی مولرها انتخاب می شوند؛ ایمپلنت هایی با قطر استاندارد در ناحیه کانین ها، پرمولرها و سانترال های ماگزیلا؛ و ایمپلنت هایی که کوچکترین ابعاد را دارند برای جایگزینی لترال های ماگزیلا و اینسایزرهای مندیبل به کار می روند. مندیبل یک واحد جذب کننده نیرو است که دارای استخوان ترابکولار خشن و استخوان کورتیکال متراکم است. تفاوت سایز دندان ها در قطر دندان ها بازتاب یافته نه در طول آن ها. 

مطالب مرتبط:

آناتومی شکست ایمپلنت