بی دندانی کامل یا پارسیل خلفی ماگزیلا یکی از شایع ترین شرایط در دندانپزشکی می باشد. 37 میلیون نفر در ایالات متحده یا 17/5% از جمعیت بزرگسالان، تمام دندان های ماگزیلا را از دست داده اند. به علاوه، 20% تا 30% از بزرگسالان با بی دندانی پارسیل بالای 45 سال دندان های خلفی ماگزیلا را در یک کوادرانت از دست داده اند و 15% این گروه سنی دندان های ماگزیلا را در دو ناحیه خلفی از دست داده اند به عبارت دیگر تقریباً 40% بزرگسالان حداقل تعدادی از دندان های خلفی ماگزیلا را از دست داده اند. ناحیه بی دندانی  خلفی ماگزیلا شرایط خاص و مخاطره آمیزی را در ایمپلنت به وجود می آورد.

بیشتر روش های جراحی برجسته برای افزایش ارتفاع استخوان از پیوند سینوس، پیوندهای onlay برای افزایش پهنای استخوان و روش های جراحی پیشرفته برای قرار دادن ایمپلنت در نواحی با تراکم استخوانی کمتر، استفاده می کنند. در دهه های اخیر پیوند سینوس ماگزیلاری برای حل مشکل کاهش استخوان عمودی به یک روش معروف و متداول تبدیل شده است. بعد از معرفی اولیه Tatum در اواسط سال های 1970 و نشر اولیه توسط Boyne و James در سال 1980 مطالعات زیادی درباره پیوند سینوس با نتیجه مثبت انتشار یافته اند. در سال 1983، Misch مشاهده کرد که بهترین ناحیه در داخل دهان برای رشد ارتفاع استخوان زمانی که مخاط سینوس بالا برده شده، کف سینوس ماگزیلا است. این گفته امروزه نیز صادق است. اگر در توصیفی ماگزیلا را توضیح دهیم در واقع می توان گفت، ماگزیلا یک صفحه استخوانی کورتیکال ضخیم در سمت فیشال در مقایسه با تمام منطق مندیبل دارد.

مطالب مرتبط:

 جایگذاری پره ماگزیلا