مقدار CHS در یک منطقه ی بی دندانی به شدت متغیر است. هر چه فضای ارتفاع تاج بزرگ تر باشد ساخت پروتز متحرک را به وسیله ای قراردادن راحت تر دندان های دنچر و حجم بالا آکریل تقویت کننده ی پروتزی، آسان تر می سازد. هر چند همین مقدار فضا ممکن است برای ترمیم پرسلن ثابت لازم باشد، بازسازی دندان ها ممکن است آن ها را درازتر بنمایاند و این امر اغلب ایجاب می کند که موادی برای جایگزینی حجم لثه و بافت نرم در منطقه ی زیبایی افزوده شود. افزایش نیروهای مؤثر بر ایمپلنت در مقایسه با دندان ها به همراه افزایش طول تاج می توانند سبب افزایش نیروهای لحظه ای بر روی ایمپلنت و افزایش شکستگی اجزا و مواد شوند. این مشکلات به ویژه زمانی که بیومکانیک مطلوبی بر روی بخش های کانتی لور شونده ی پروتز ثابت وجود ندارد، قوی تر می شوند.

ارتفاع افزایش یافته ی تاج می تواند سبب عدم موفقیت بیشتری در پروتز ثابت به دلیل افزایش نیروهای مکانیکی (کانتی لور عمودی) و دشواری های ساخت( انقباض فلز و پرسلن پس از کستینگ یا پختن) شود. به علاوه افزایش ارتفاع تاج به طور عمده ای بر روی وزن و قیمت پروتز اثر افزاینده دارد. یک متد جایگزین جهت ساخت پروتز ثابت بر روی یک CHS که 150 میلیمتری یا بیشتر دنچر هیبرید پروتز، با فریم ورک کوچک تر فلزی، دندان های دنچر و رزین آکریلی است. این طرح ترمیم توسط Zarb و همکاران همه گیر شد و برای ایمپلنت های استئواینگریت شونده برای بیش از 2 دهه استفاده می شود.